وَصْی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَصْی (به فتح واو و کسر صاد) از
واژگان نهج‌البلاغه به معنای متصل شدن و متصل کردن است. «ايصاء» توصيه به معنای سفارش و دستور مى‌باشد،
وصیّت اسم است از ايصاء و گاهى به چيز وصيّت شده اطلاق مى‌شود، بقولى وصيّت را از آن وصيّت گفته‌اند كه موصى كارش را به كار وصى متصل مى‌كند. موارد زیادی از این مادّه در
نهج‌البلاغه آمده است.
وَصْیبه معنای متصل شدن و متصل کردن است.
موردی که در
نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد.
و در مقام
نصیحت فرموده:
«أُوصيكُمْ عِباداللهِ بِالرَّفْضِ لِهذهِ الدُّنْيا التّارِكَةِ لَكُمْ.»«اى بندگان
خدا! شما را به ترک اين دنيايى كه سرانجام شما را رها مى‌سازد توصيه مى‌كنم.»
(شرح‌های خطبه:
)
امام (صلوات‌الله‌علیه) به
مالک اشتر مى‌نويسد:
«ثُمَّ اسْتَوْصِ بِالتُّجّارِ وَذَوي الصِّناعاتِ، وَأَوْصِ بِهِمْ خَيْراً: ... وَحَيْثُ لا يَلْتَئِمُ النَّاسُ لِمَوَاضِعِها.» يعنى «تجار وسائل زندگى را از مكان‌هائى مى‌آورند كه مردم در مكان‌هاى آن وسائل، جمع نمى‌شوند و دستشان به آنجاها نمى‌رسد.»
(شرح‌های نامه:
)
موارد زیادی از این مادّه در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «وصی»، ج۲، ص۱۱۴۱.
