واو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
واو از
واژگان قرآن کریم و حرف بیست و هفتم از الفبای عربی است.
واو در قرآن کریم به معانی مختلفی همچون:
عطف، بیان حالت و
قسم بکار آمده است.
واو حرف بیست و هفتم از الفبای عربی و در حساب
ابجد به جای عدد شش است.
اهل لغت آن را در شانزده معنی به کار برده‌اند از جمله: واو عطف، واو حالیه و واو قسم.
به مواردی از
واو که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
در این صورت معنی آن مطلق جمع میان دو چیز یا چند چیز است گاهی شی‌ء را بر صاحبش عطف می‌کند مثل:
(فَاَنْجَیْناهُ وَ اَصْحابَ السَّفِینَةِ)
«
نوح و اهل کشتی را نجات دادیم.»
گاهی بر سابقش عطف می‌کند مانند:
(وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحًا وَ إِبْراهيمَ)
(ما نوح و
ابراهیم را فرستاديم.)
گاهی به لاحقش عطف می‌کند، مثل:
(کَذلِکَ یُوحی اِلَیْکَ وَ اِلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکَ اللَّهُ.)
(اين گونه
خداوند توانا و
حکیم به تو و پيامبرانى كه پيش از تو بودند
وحی مى‌كند.)
واو حالیه مثل:
«جاء زید وَ الشمس طالعة» زید آمد در حالی که آفتاب بر آمده بود و آن را واو ابتداء گویند.
واو قسم، مثل:
(وَ الْقُرْآنِ الْحَکِیمِ • اِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ)
(
سوگند به قرآن حكيم و استوار. كه تو قطعاً از فرستادگان خداوند هستى.)
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «واو»، ج۷، ص۱۷۵.
