هَفّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
هَفّ (به فتح هاء و تشدید فا) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
سرعت در راه رفتن است.
هَفَّاف (به فتح هاء و تشدید فا) به معنای
باد دلچسب و آرام يا باد سريع می‌باشد.
یک مورد از اين مادّه در
نهج‌البلاغه آمده است.
هَفّ:
به معنای سرعت در راه رفتن است.
موردی که در «نهج‌البلاغه» به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
درباره
ملائکه فرموده:
«وَ مِنْهُمْ مَنْ قَدْ خَرَقَتْ أَقْدامُهُمْ تُخومَ الاَْرْضِ السُّفْلَى، فَهِيَ كَرايات بيض قَدْ نَفَذَتْ في مَخارِقِ الْهَواءِ، وَتَحْتَها ريحٌ هَفّافَةٌ تَحْبِسُها عَلَى حَيْثُ انْتَهَتْ مِنَ الْحُدودِ الْمُتَناهِيَةِ، قَدِ اسْتَفْرَغَتْهُمْ أَشْغالُ عِبادَتِهِ.» «بعضی از آن‌ها قدم‌هايشان ريشه
زمین را شكافته و پایين‌تر رفته، مطلقا در
عبادت خداوند خستگى عارضشان نمى‌شود، در طبقه‌هاى
آسمان زير محلى و لو به
قدر پوست حيوانى پيدا نيست مگر آن‌كه در آن ملكى در حال
سجده يا در حال تلاش سريع است.»
(شرح‌های خطبه:
)
یک مورد از اين ماده در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «هفف»، ج۲، ص۱۱۰۱.
