هَدًّا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
هَدًّا:
(وَ تَخِرُّ الْجِبَالُ هَدًّا) هَدًّا: به معنى «منهدم شدن و فروريختن توأم با صداى مهيب و
شدید» است.
از آن‌جا كه
مشرکان وجود فرزند را به
خدا نسبت مى‌دادند و چنين نسبت ناروايى مخالف اصل
توحید است.
به موردی از کاربرد
هَدًّا در
قرآن، اشاره می‌شود:
(تَكَادُ السَّمَاوَاتُ يَتَفَطَّرْنَ مِنْهُ وَ تَنشَقُّ الْأَرْضُ وَ تَخِرُّ الْجِبَالُ هَدًّا) (نزديک است به سبب اين سخن
آسمان‌ها از هم متلاشى گردد و
زمین شكافته شود و
کوه‌ها به شدّت فرو ريزد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: زمين از آن‌چه گفتند شكافته شده و
كوه
ها فرو ريزد.
آیه مى‌گويد با اين سخن زشت؛
«نزديک است آسمان
ها متلاشى و زمين شكافته شود و
كوه
ها بشدت فروريزد»
(وَ تَخِرُّ اَلْجِبٰالُ هَدًّا) جمله مذكور يا اشاره به اين است كه براساس تعبيرات
قرآن مجيد، مجموعه عالم هستى داراى يک نوع
حیات و درک و
شعور است و آياتى همچون آيه ۷۴
سوره بقره كه مى‌گويد:
«بعضى از سنگ
ها از ترس خدا از
كوه
ها فرو مى‌غلتند»
و نيز آيه ۲۱
سوره حشر كه مى‌گويد:
«اگر اين
قرآن را بر
كوه
ها نازل مى‌كرديم از ترس خدا
خاشع مى‌شدند و از هم شكافته»
شاهد بر آن مى‌باشد، يا كنايه از زشتى فوق العاده آن است و نظير اين كنايه در زبان عربى و زبان فارسى كم نيست كه مى‌گوييم كارى كردى كه گويى آسمان و زمين را بر سر من كوبيدند.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «هَدًّا»، ج۴، ص۵۷۶.
