مُبالات (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُبالاة (به ضم میم) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای اهتمام و توجه نمودن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای خطاب به فرماندارش
ابوموسی اشعری و
امتحان الهی از این واژه استفاده نموده است.
مُبالاة (به ضم میم) به معنای اهتمام و توجه نمودن آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
بالاهُ مُبَالاةً: اهْتَمَّ بِهِ.»
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) نسبت به خبری که به او در خصوص فرماندارش ـ ابوموسی اشعری ـ داده شد مبنی بر بازداشتن مردم
کوفه از رفتن به
بصره باز می‌دارد؛ امام (علیه‌السلام) در ضمن
نامه‌ای به او نوشت:
«فَإِنْ كَرِهْتَ فَتَنَحَّ إِلَى غَيْرِ رَحْب ... لَتُكْفَيَنَّ وَ أَنْتَ نائِم، حَتَّى لا يُقالَ: أَيْنَ فُلانٌ؟ وَ اللهِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مَعَ مُحِقّ، وَ ما أُبالي ما صَنَعَ الْمُلْحِدونَ، وَ السَّلامُ.» «حتما در
جنگ کفایت شده می‌شوی (بدون تو جنگ را تمام کرده و پیروز می‌شویم) در حالی‌که تو در خواب باشی و تا این‌که گفته نمی‌شود پس ابو موسی کجاست به
خدا جنگ در رکاب من کار حقّی است با امام حقّی، اعتنائی ندارم به آن‌چه
ملحدان کرده‌اند.»
به‌همین جهت گرفتاری را «
بلاء» می‌گویند، که یک
امتحان است.
چنان‌که امام (علیه‌السلام) در این خصوص نیز فرموده است:
«وَ كُلُّ نَعيم دونَ الْجَنَّةِ مَحْقورٌ،كُلُّ بَلاء دونَ النّارِ عافِيَةٌ.» «هر
نعمت نسبت به
بهشت حقیر است و هر
بلا نسبت به آتش عافیت و سلامتی است.»
«بلوی»: به معنی امتحان و
مصیبت، هر دو می‌آید که جمع آن بلایا است.
همچنین است «بلیة.»
مواردی از این مادّه در نهج البلاغه به کار رفته است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مبالات»، ص۱۵۶.
