مَشیَّت (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَشیَّت (به فتح میم و یاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای معنای خواستن و
اراده کردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
زهد خویش از این واژه استفاده نموده است.
مَشیَّت مصدر است به معنای خواستن و اراده کردن آمده است. «
شائه یشائه شیئا: اراده».
برخی از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره زهد خویش فرموده است:
«وَايْمُ اللهِ يَمِيناً أسْتَثْنِي فِيهَا بِمَشِيئَةِ اللهِ عَزَّوَجَلّ ـ لاََرُوضَنَّ نَفْسِي رِيَاضَةً تَهشُّ مَعَها إِلَى الْقُرْصِ إِذَا قَدَرتْ عَلَيْهِ مَطْعُوماً ...»؛
«سوگندی که تنها
مشیّت خداوند را از آن استثنا می‌کنم و آن‌چنان
نفس خویش را به
ریاضت وادارم که به یک قرص نان هرگاه به آن دست یابم، کاملًا متمایل و مشتاق شود».
امام درباره
خدا فرموده است:
«وَ إِنَّمَا صَدَرَتِ الاُْمُورُ عَنْ مَشيئَتِهِ»؛
«موجودات را بدون هيچ‌گونه كژى بر پا داشت، و راه و رسمى كه بايد بپيمايند معيّن ساخت».
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مشیّت»، ج۲، ص۶۲۲.
