مَرْحَبا (به فتح میم و سکون راء و فتح حاء) از واژگان نهج البلاغه به معنای به به است. اصل معنی «مَرْحَبا بِه» یعنی زمین بر او فراخ باد است. آن فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
جنایت‌کاری را نزد امام (صلوات‌الله‌علیه) آوردند، عده‌ای اوباش و ولگرد نیز با او بودند، فرمود: «لا مَرْحَباً بِوُجوه لا تُری اِلاَّ عِنْدَ کُلِّ سَوْاَة»
