مَحَجّه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَحَجّه (به فتح میم و حاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای راه بزرگ، راه و میان راه است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص تشویق به در نظر داشتن
خدا، از این واژه استفاده نموده است.
مَحَجّه به معنای راه بزرگ، راه و میان راه، آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود:
المَحَجَّة: جادَّة الطريق اي: معظمهُ
موردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص تشویق به در نظر داشتن خدا فرموده است:
«رَحِمَ اللهُ عَبْداً سَمِعَ حُكْماً فَوَعَى... رَكِبَ الطَّريقَةَ الْغَرّاءَ، وَ لَزِمَ الَْمحَجَّةَ الْبَيْضاءَ» «خدا
رحمت کند کسی را که چون سخنان حکیمانه‌ای را بشنود... در راه روشن، گام نهد و جاده آشکار حق را ادامه دهد.»
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «محجه»، ج۱، ص۲۵۱.
