مهلت به ضلالت‌پیشگان (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بنا به
آیات قرآن، خداوند به
ضلالت‌پیشگان مهلت می‌دهد..
مهلت خداوند به ضلالت‌پيشگان و تأخير در
عذاب آنها:
۱. «وَ جَعَلُوا لِلَّهِ أَنْداداً لِيُضِلُّوا عَنْ سَبِيلِهِ قُلْ تَمَتَّعُوا فَإِنَّ مَصِيرَكُمْ إِلَى النَّارِ؛
آنها براى خدا همتايانى قرار داده‌اند، تا مردم را از راه او
منحرف و گمراه سازند؛ بگو: (چند روزى از زندگى دنيا و لذات آن) بهره گيريد؛ امّا سرانجام كار شما رفتن به سوى آتش دوزخ است!»
۲. «فَذَرْهُمْ فِي غَمْرَتِهِمْ حَتَّى حِينٍ • أَ يَحْسَبُونَ أَنَّما نُمِدُّهُمْ بِهِ مِنْ مالٍ وَ بَنِينَ؛
آنها را در
جهل و غفلتشان رها كن تا زمانى كه مرگشان فرا رسد (يا گرفتار عذاب الهى شوند). آيا گمان مى كنند اموال و فرزندانى كه به آنان مى‌بخشيم.»
۳. «وَ يَوْمَ يَحْشُرُهُمْ وَ ما يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَقُولُ أَ أَنْتُمْ أَضْلَلْتُمْ عِبادِي هؤُلاءِ أَمْ هُمْ ضَلُّوا السَّبِيلَ •قالُوا سُبْحانَكَ ما كانَ يَنْبَغِي لَنا أَنْ نَتَّخِذَ مِنْ دُونِكَ مِنْ أَوْلِياءَ وَ لكِنْ مَتَّعْتَهُمْ وَ آباءَهُمْ حَتَّى نَسُوا الذِّكْرَ وَ كانُوا قَوْماً بُوراً؛
به خاطر بياور روزى را كه همه آنان و آنچه را كه غير از خدا مى‌پرستند جمع مى‌كند، آنگاه به آنها مى‌گويد: آيا شما اين بندگان مرا گمراه كرديديا خودشان راه را گم كردند؟! در پاسخ مى‌گويند: منزّهى تو! براى ما سزاوار نبود كه غير از تو اوليايى برگزينيم، ولى آنان و پدرانشان را از نعمتها برخوردار نمودى تا اين‌كه به جاى
شکر نعمت ياد تو را فراموش كردند و همگى تباه و هلاك شدند.»
تأخير عذاب دنيايى از زمان استحقاق آن، مهلت خدا به گمراهان:
«قُلْ مَنْ كانَ فِي الضَّلالَةِ فَلْيَمْدُدْ لَهُ الرَّحْمنُ مَدًّا حَتَّى إِذا رَأَوْا ما يُوعَدُونَ إِمَّا الْعَذابَ وَ إِمَّا السَّاعَةَ ...؛
بگو: آنها كه در گمراهى بوده‌اند، بايد خداوند به آنها مهلت دهد تا زمانى كه وعده الهى را با چشم خود ببينند: يا مجازات (اين دنيا)، يا عذاب قيامت را!....»
مقصود از «العذاب»
عذاب استیصال است.
مهلت خداوند به گمراهان، جلوه
رحمت گسترده خدا:
«قُلْ مَنْ كانَ فِي الضَّلالَةِ فَلْيَمْدُدْ لَهُ الرَّحْمنُ مَدًّا حَتَّى إِذا رَأَوْا ما يُوعَدُونَ إِمَّا الْعَذابَ وَ إِمَّا السَّاعَةَ ...؛
بگو: آنها كه در گمراهى بوده‌اند، بايد خداوند به آنها مهلت دهد تا زمانى كه وعده الهى را با چشم خود ببينند: يا
مجازات (اين دنيا)، يا عذاب قيامت را!....»
با توجّه به صفت «رحمان»، برداشت مذكور استفاده شده است.
بيان سنّت «
استدراج» و «
امهال» خداوند، درباره فرورفتگان در ورطه گمراهى، وظيفه‌اى بر عهده
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله:
«قُلْ مَنْ كانَ فِي الضَّلالَةِ فَلْيَمْدُدْ لَهُ الرَّحْمنُ مَدًّا حَتَّى إِذا رَأَوْا ما يُوعَدُونَ إِمَّا الْعَذابَ وَ إِمَّا السَّاعَةَ ...؛
بگو: آنها كه در
گمراهی بوده‌اند، بايد خداوند به آنها مهلت دهد تا زمانى كه وعده الهى را با چشم خود ببينند: يا مجازات (اين دنيا)، يا عذاب قيامت را!....»
عذاب دنيايى و يا
مرگ، پايان مهلت خداوند به گمراهان:
«قُلْ مَنْ كانَ فِي الضَّلالَةِ فَلْيَمْدُدْ لَهُ الرَّحْمنُ مَدًّا حَتَّى إِذا رَأَوْا ما يُوعَدُونَ إِمَّا الْعَذابَ وَ إِمَّا السَّاعَةَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ شَرٌّ مَكاناً وَ أَضْعَفُ جُنْداً؛
بگو: آنها كه در گمراهى بوده‌اند، بايد خداوند به آنها مهلت دهد تا زمانى كه
وعده الهی را با چشم خود ببينند: يا مجازات (اين دنيا)، يا عذاب قيامت را! و به زودى خواهند دانست چه كسى جايگاهش بدتر، و لشكرش ناتوانتر است!»
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۱۹، ص۱۰۶، برگرفته از مقاله «مهلت به ضلالت‌پیشگان».
