لِقاء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لِقاء (به کسر لام) از
واژگان نهج البلاغه به معنای روبروشدن با شیء و مصادف شدن است.
موارد زیادی از این ماده در
نهج البلاغه آمده است.
لِقاء به معنای روبرو شدن با شى‌ء و مصادف شدن است.
«تلقيه» به معنای روبرو شدن و تفهيم و اعطاء است. «القاء» انداختن چيزى است به محلّى كه مى‌بينى. «تلقّى» تفهّم و اخذ است. «التقاء» ملاقات دو چيز است. «تلقاء» طرف و جهتى كه در مقابل است.
«لقاء الله» به معنای ملاقات
عذاب يا
رحمت خدا است.
یکی از مواردی که در نهج البلاغه به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
حضرت علی (علیه‌السّلام) بعد از برگشتن از
صفین در خطبه‌اى كه خواند فرمود:
«وَ أَشْهَدُ أَنْ لا إِلهَ إِلاّ اللهُ، وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ شَهادَهً مُمْتَحَناً إِخْلاصُها، مُعْتَقَداً مُصاصُها نَتَمَسَّكُ بها أَبَداً ما أَبْقانَا، وَ نَدَّخِرُها لاَِهاويلِ ما يَلْقانَا.» «
گواهی مى‌دهم كه به جز
خداوند يكتاى بى
شریک، معبودى نيست، گواهى كه
اخلاص آن را آزموده‌ايم و به خالص بودن آن معتقديم، و مادامى كه زنده‌ايم به آن پاى بند هستيم، و آن را براى صحنه‌هاى هولناكى كه در
رستاخیز با آن روبه رو خواهيم شد ذخيره مى‌كنيم.»
از اين ماده موارد زيادى در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لقاء»، ج۲، ص۹۴۸.
