قَصْدُ السَّبِیْلِ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قَصْدُ السَّبِيْلِ: (وَ عَلَی اللَّهِ قَصْدُ السَّبِیلِ) «قَصْدُ السَّبِيْلِ» به معناى راه راست مى‌باشد؛ راهى كه انحراف و ضلالت در آن وجود ندارد.
(وَ عَلَی اللّهِ قَصْدُ السَّبِیلِ وَ مِنْهَا جَآئِرٌ وَ لَوْ شَاء لَهَدَاکُمْ اَجْمَعِینَ) (و بر خداست که راه راست را به بندگان نشان دهد؛ امّا بعضی از راه‌ها بیراهه است و اگر
خدا می‌خواست همه شما را به اجبار
هدایت می‌کرد؛ ولی هدایت اجباری ارزش ندارد.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه
قصد -به طوری که
راغب و غیر او گفته‌اند -به معنای استقامت راه است، یعنی راه آن طور مستقیم باشد که در رساندن سالک خود به هدف، قیوم و مسلط باشد و ظاهرا این کلمه که مصدر است به معنای اسم فاعل است و اضافه شدن آن به کلمه
سبیل، اضافه صفت به موصوف خویش است و بنابراین، معنای
قصد السبیل،
سبیل قاصد است، در مقابل قول خداوند که می‌فرماید:
(وَ مِنْها جائِرٌ) که جائر به معنای منحرف از هدف است و رهرو خود را به غیر هدف می‌رساند و از هدف گمراه می‌کند و
مقصود از اينكه فرمود: بر خداست
قصد سبيل؛ اين است كه بر خدا واجب است كه
سبيل قاصد و راه مستقيم را براى بندگانش معين كند، تا آن راه، ايشان را به سعادت و
فلاح بكشاند و چون حاكمى غير از خدا نيست كه او را محكوم به اين واجب كند، پس او خودش بر خود واجب كرده است كه راهى براى بندگان خود قرار دهد و ايشان را به سوى خود هدايت كند و قرار هم داده است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «قَصْدُ السَّبِیْلِ»، ص۴۴۱.
