قاعده وجوب دفع مُنکَر
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قاعدۀ وجوب دفع مُنکَر از
قواعد فقهی به معنای وجوب جلوگیری از وقوع
منکر در
جامعه است.
از آن در باب
تجارت سخن گفتهاند.
دفع به معنای جلوگیری از وقوع چیزی است،
بر خلاف
رفع که به معنای برداشتن و
بر طرف کردن چیزی پس از وقوع آن است. بنابراین، چنانچه شخصی تصمیم
بر ارتکاب گناهی بگیرد و همه یا برخی مقدّمات آن را نیز فراهم کند و در شرف ارتکاب اصل
گناه باشد، در این صورت،
بر جلوگیری از انجام دادن آن، دفع منکر گویند، اما فردی که شروع به ارتکاب گناه کرد، جلوگیری از آن، رفع منکر [
نهی از منکر
] خواهد بود.
آیا دفع منکر همچون رفع آن
واجب است یا نه؟ مسئله اختلافی است. برخی گفتهاند: دفع منکر در صورتی که شخص در شرف ارتکاب آن باشد، واجب است.
برخی، وجوب آن را به مواردی که منکر از منکراتی باشد که
شارع مقدس به عدم وقوع آن عنایت دارد و مطلقا راضی به وقوع آن نیست، اختصاص دادهاند، مانند
قتل نفس محترم یا هتک آبروی او و یا هدم و نابودی اساس
دین.
به قاعدۀ یاد شده در مواردی متعدد استناد شده است، از جمله
بر حرمت
اعانه بر اثم، با این بیان که ترک
اعانه بر اثم از مصادیق دفع منکر، و دفع منکر واجب است،
و
بر حرمت فروختن
انگور به کسی که میدانیم از آن
شراب درست میکند، زیرا نفروختن از مصادیق دفع منکر، و دفع منکر واجب است.
بر اعتبار قاعدۀ یاد شده به اطلاقات ادله
نهی از منکر، همچنین برخی
روایات دیگر
استدلال شده است.
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهمالسلام)، ج۶، ص۴۴۶.