غَضَب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَضَب (به فتح غین و ضاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
خشم است.
این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
• غَضبان (به فتح غین) به معنای خشمگین است.
• مُغاضِبه (به ضم میم) به معنای به غضب آوردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
تبعید ابوذر از این واژه استفاده نموده است.
غَضَب به معنای خشم آمده است.
راغب گوید:
غضب جوشش و غلیان خون قلب است برای
انتقام.
غضبان به معنای خشمگین است.
مغاضبه به معنای به
غضب آوردن است.
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن‌گاه که
عثمان ابوذر را از
مدینه به
ربذه تبعید کرد، حضرت برای
مشایعت او تشریف آورد و چنین فرمود:
«يا أَبا ذَرٍّ، إِنَّكَ غَضِبْتَ للهِِ، فَارْجُ مَنْ غَضِبْتَ لَهُ، إِنَّ الْقَوْمَ خافوكَ عَلَى دُنْياهُمْ، وَ خِفْتَهُمْ عَلَى دينِكَ.» «ای اباذر تو برای
خدا خشمگین شدی، خدا را امیددار که برای او خشمگین شده‌ای، عثمان و اتباع او از تو برای دنیای خود ترسیدند و تو برای
دین خود از آن‌ها ترسیدی.»
مواردی از این ماده در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غضب»، ج۲، ص۷۸۴.
