طَحاها (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طَحاها: (وَ الأَرْضِ وَ مَا طَحاها) «طَحاها» از مادّه «
طحو» (بر وزن سهو) هم به معناى انبساط و گستردگى آمده است،
و هم به معناى «راندن، دور كردن و از ميان بردن»، و در اينجا به معناى گستردن است؛ چرا كه:
اوّلًا- زمين در آغاز در زير آب غرق بود، تدريجاً آبها در گودال‌هاى
زمين قرار گرفت، خشكى‌ها سر بر آورد و گسترده شد، كه از آن تعبير به
«دحو الارض» نيز مى‌شود.
ثانياً- زمين در آغاز به صورت پستى‌ها و بلندى‌ها با شيب‌هاى تند و غير قابل سكونتى بود، باران‌هاى سيلابى مداوم باريدند، ارتفاعات
زمين را شستند، در دره‌ها گستردند، و تدريجاً
زمين‌هاى مسطح و قابل استفاده براى زندگى انسان، و كشت و زرع به وجود آمد.
بعضى از مفسران معتقدند كه در اين تعبير، يک اشاره اجمالى به
حركت زمین نيز وجود دارد؛ چرا كه يكى از معانى
«طحو» همان راندن است، كه مى‌تواند اشاره به
حركت انتقالى زمين به دور
آفتاب، و يا حتى
حركت وضعى آن به دور خود، و يا هر دو باشد.
(وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا) (و به
زمين و كسى كه آن را گسترانيده.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه طحو كه مصدر فعل طحى است به معناى گستردن است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «طَحاها»، ص۳۵۴.
