طامَّه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طامَّة (به فتح طاء و میم) از
واژگان قرآن کریم و از نام‌های
قیامت است. این واژه یک بار
قرآن به کار رفته است.
طامَّة از نام‌های قیامت و اصل آن غلبه و تجاوز است، در مثل آمده: «جَوَی الْوَادِی فَطَمَ عَلَی الْقُرَی» سیل جاری شد و قریه‌ها را زیر آب گرفت. علی هذا علت تسمیه قیامت به طامّة آن است که بر هر چیز غلبه و برتری کند، چنانکه به عنوان احاطه بر همه چیز فرموده:
(هَلْ اَتاکَ حَدِیثُ الْغاشِیَةِ) (آيا داستان
غاشیه [
روزى كه وحشت آن همه را فرا مى‌گيرد] به تو رسيده است؟!)
که غاشیه به معنی احاطه کننده و پوشاننده است. در
النهایه اصل طم را کثرت و بزرگی گفته است.
(فَاِذا جاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْری • یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْاِنْسانُ ما سَعی) «چون حادثه بزرگ که بر همه غالب است، آید، آن روز
انسان کار خود را یاد کند.»
این لفظ فقط یکبار در قرآن آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «طامّة»، ج۴، ص۲۳۸.
