صُراخ (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صُراخ (به ضم صاد) و
صَریخ (به فتح صاد) یکی از
واژگان نهج البلاغه به معنای فریاد شدید که
حضرت علی (علیهالسلام) درباره قضات جور و ذم یارانش از این واژه استفاده نموده است.
صُراخ و
صَریخ به معنای فریاد شدید آمده است.
• امام (صلواتاللهعلیه) در
خطبه ۱۷ درباره قضات جور فرموده است:
«تَصْرُخُ مِنْ جَوْرِ قَضَائِهِ الدِّمَاءُ، وَتَعَجُّ مِنْهُ المَوَارِيثُ» «از
قضاوت ظالمانهاش خونها به فریاد میآید و میراثها ضجّه میکنند.»
• امام (صلواتاللهعلیه) در
خطبه ۳۹ در ذم یارانش فرموده است:
«أَقُومُ فِيكُمْ مُسْتَصْرِخاً وَأُنادِيكُمْ مُتَغَوِّثاً، فَلاَ تَسْمَعُونَ لي قَوْلاً» (در ميان شما بپا خاستهام! هر چه فرياد مىكشم و از شما يارى مىطلبم سخن مرا نمىشنويد.)
مستصرخ: کسی که فریاد میکشد و یاری میطلبد.
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صرخ»، ج۲، ص۶۳۴.