صوخ (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَوْخ (به فتح صاد و سکون واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای داخل شدن است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه بهکار رفته است، مانند:
اَصْاخَه (به فتح الف و سکون صاد) به معنای گوش دادن و استماع و
مَصْاخ (به فتح میم و سکون صاد) به معنای مکان استماع یعنی سوراخ گوش.
حضرت علی (علیهالسلام) درباره
علم خدا از این واژه استفاده نموده است.
صَوْخ به معنای داخل شدن آمده است. «
صاخَ فِی الارضِ... ای دَخَل فیها»
اَصْاخَه به معنای گوش دادن و استماع آمده است.
مَصْاخ به معنای مکان استماع یعنی سوراخ گوش آمده است.
و جمع آن مصائخ است.
• امام (صلواتاللهعلیه) در رابطه با
علم حق تعالی فرموده است:
«عَالِمُ السِّرِّ مِنْ ضَمَائِرِ الْمُضْمِرِينَ،... وَمَا ضَمِنَتْهُ أَكْنَان الْقُلُوبِ، وَغَيَابَاتُ الْغُيُوبِ، وَمَا أَصْغَتْ لاِسْتِرَاقِهِ مَصَائِخُ الاَْسْمَاعِ» «میداند
راز راز داران را و آنچه را که نهانگاه قلوب و اعماق غیبها در خود داشته و آنچه را که سوراخهای گوشها به آن پنهانی گوش داده است.»
این ماده یک بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صوخ»، ج۲، ص۶۵۱.