صدر (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صدر: (يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلامِ) منظور از
«صدر» (سينه)
در اين‌جا روح و فكر است و اين كنايه در بسيارى از موارد به كار مى‌رود.
(فَمَن يُرِدِ اللّهُ أَن يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلإِسْلاَمِ وَ مَن يُرِدْ أَن يُضِلَّهُ يَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَيِّقًا حَرَجًا كَأَنَّمَا يَصَّعَّدُ فِي السَّمَاء كَذَلِكَ يَجْعَلُ اللّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ) ( آن كس را كه خدا بخواهد هدايت كند، سينه‌اش را براى پذيرش
اسلام، گشاده مى‌سازد؛ و آن كس را كه به خاطر اعمال خلافش بخواهد گمراه سازد، سينه‌اش را آن چنان تنگ مى‌كند كه گويا مى‌خواهد به
آسمان بالا برود؛ اين گونه
خداوند پليدى را بر افرادى كه
ایمان نمى‌آورند قرار مى‌دهد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: معناى شرح
صدر این است که خداوند براى هدايت بنده سينه او را شرح و توسعه مى‌دهد. کسى كه خداوند سينه‌اش را براى قبول اسلام- كه همان تسليم بودن است- شرح كرده باشد در حقيقت سينه‌اش را براى تسليم در برابر اعتقادات صحيح و عمل صالح وسعت داده، به طورى كه هيچ مطلب حق و صحيحى به او پيشنهاد نمى‌شود مگر آن كه او را مى‌پذيرد، و اين نيست مگر به خاطر اين كه چشم بصيرتش نورى دارد كه هميشه به اعتقاد صحيح و عمل صحيح مى‌تابد، به خلاف آن كسى كه چشم دلش كور شده، او حق را از باطل و راست را از دروغ تشخيص نمى‌دهد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «صدر»، ص۳۳۱.
