صاحب (مفرداتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صاحِب (به کسر حاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای رفیق ملازم
و صُحْبَت (به ضم صاد
و سکون حاء
و فتح باء) به معنای رفاقت
و ملازمت است.
صاحِب به معنای رفیق ملازم
و صُحْبَت به معنای رفاقت
و ملازمت، است.
راغب اصفهانی میگوید: آن در
عرف به کسی اطلاق میشود که ملازمتش زیاد باشد.
•
(یا صاحِبَیِ السِّجْنِ اَ اَرْبابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَیْرٌ اَمِ اللَّهُ الْواحِدُ الْقَهَّارُ) (اى دوستان زندانى من! آيا خدايان متعدد
و پراكنده بهترند، يا
خداوند يگانهاى كه بر همه چيز
قاهر است؟!)
•
(مَا اتَّخَذَ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً) (
و او هرگز براى خود
همسر و فرزندى انتخاب نكرده است.)
مراد از صاحبه،
زن است.
•
(ما ضَلَ صاحِبُکُمْ وَ ما غَوی) (هرگز دوست شما [
رسول خدا
] گمراه نشده
و منحرف نگرديده است)
منظور از صاحب،
رسول خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) است.
•
(لا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَ اَنْفُسِهِمْ وَ لا هُمْ مِنَّا یُصْحَبُونَ) «بتها به خویشتن یاری نتوانند
و از طرف ما هم یاری کرده نمیشوند.»
•
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صحبت»، ج۴، ص۱۰۹-۱۱۰.