شَوْل (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَوْلِ (به فتح شین و کسر لام) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای بالا بردن و بالا رفتن که
حضرت علی (علیهالسلام) در مقام
نصیحت و
فتنه اقوام از این واژه استفاده نموده است.
شَوْلِ به معنای بالا بردن و بالا رفتن آمده است. «شالت الناقه بذنبها» شتر دم خود بلند کرد و دم بلند شد.
اشاله: بلند کردن. شائله: ناقهای که هفت ماه از حاملگی یا زادن آن گذشته و پستانش بالا آمده است، جمع آن شول (مثل قول) است بر غیر قیاس،
• امام (صلواتاللهعلیه) در مقام نصیحت فرموده است: «
«فَكَأَنَّكُمْ بَالسَّاعَةِ تَحْدُوكُمْ حَدْوَالزَّاجِرِ بِشَوْلِهِ»؛
گویا پایان زندگی
جهان، شما را به پیش میراند، همانگونه که ساربان شتران را به سرعت میراند.»
• امام (صلواتاللهعلیه) درباره فتنهها فرموده است: «
«وَاسْتَرَاحَ قَوْمٌ إِلَى الْفِتَنِ، وَأَشَالُوا عَنْ لَقَاحِ حَرْبِهِمْ»؛
گروهی (از ضعیف الایمانها) به خاطر راحتی به این فتنهها پیوستند و دست از مبارزه در راه
حق کشیدند.»
در برخی نسخهها «اشتالوا» است یعنی بلند شدند و خود را کنار کشیدند و شاید به معنی اعراض باشد.
این واژه فقط دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شوک»، ج۲، ص۶۲۱.