شَمِت (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَمِت (به فتح شین و کسر میم) و
شَماتَت (به فتح شین و تاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای شادشدن به بلای
دشمن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای به برادرش
عقیل و در صفات
اهل تقوی از این واژه استفاده نموده است.
این واژه سه بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
شَمِت و
شَماتَت به معنای شادشدن به بلای دشمن آمده است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای که به برادرش عقیل نوشته و
شعر شاعر
بنی‌سلیم را شاهد آورده که گوید:
«يَعِزُّ عَلَيَّ أَنْ تُرَى بي كآبَةٌ فَيَشْمَتَ عاد أَوْ يُساءَ حَبيبُ» «بر من سخت است که در من غصّه‌ای ببینی، چنان‌که دشمن شماتت کند و دوست غمگین گرد.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در صفات اهل تقوی فرموده است:
«وَ لاَ يَشْمَتُ بالْمَصائِبِ، وَ لاَ يَدْخُلُ في الْباطِلِ» «در مصائب شماتت نمی‌کند و به باطل داخل نمی‌شود.»
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شمت»، ج۲، ص۶۱۳.
