شَعْر (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَعْر (به فتح شین و سکون عین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای مو که
حضرت علی (علیهالسلام) درباره فرزندان
عقیل و
مناسک حج و ... از این واژه استفاده نموده است.
شَعْر به معنای موی آمده است.
• امام (صلواتاللهعلیه) در خصوص
طاووس فرموده است: «
«شَعْرَةً مِنْ شَعَرَاتِ قَصَبِهِ»»
اگر تارى از تارهاى پر او را بررسى كنى.»
• امام (صلواتاللهعلیه) درباره فرزندان عقیل فرموده است: «
«وَرَأَيْتُ صِبْيَانَهُ شُعْثَ الشُّعُورِ»؛
كودكانش را ديدم كه بر اثر
فقر موهايشان پريشان.»
• امام (صلواتاللهعلیه) در خصوص اعمال و مناسک حج فرموده است: «
«قَدْ نَبَذُوا السَّرَابِيلَ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ، وَشَوَّهُوا بِإِعْفَاءِ الشُّعُورِ مَحَاسِنَ خَلْقِهِمُ»؛
در حالی که لباسها را به کناری افکنده و با ترک اصلاح سر و صورت زیباییهای خود را دگرگون ساختهاند.» (منظور بلند کردن موهاست.)
این واژه چهار مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شعر»، ج۲، ص۶۰۰.