شَهوة (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَهوة (به فتح شین) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای دوست داشتن و میل کردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
بهشت و
کرامت نفس و ... از این واژه استفاده نموده است.
«
شَهوة»
به معنای دوست داشتن و میل کردن آمده است. «
يَشْهَاهُ شَهْوَةً: احبّه و رغب فیه».
شهوة اسم نیز آمده است یعنی مطالبه نفس چیزی را که موافق میل باشد، جمع آن شهوات است یعنی خواستنی‌ها.
برخی از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره بهشت از
رسول خدا (صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) نقل کرده که می‌فرمود:
«إنَّ الْجَنَّةَ حُفَّتْ بِالْمَكَارِهِ، وَ إنَّ النَّارَ حُفَّتْ بِالشَّهَوَاتِ»؛
«بهشت در لا به لای ناراحتی‌ها و
دوزخ در لا به لای شهوات پیچیده شده است».
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
قلب فرموده است:
«إِنَّ لِلْقُلُوبِ شَهْوَةً وَ إِقْبَالًا وَ إِدْبَاراً»...؛
«برای دل‌های آدمیان علاقه و اقبال، و گاهی تنفّر و ادبار است».
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۴۴۹ درباره کرامت نفس فرموده است:
«مَنْ كَرُمَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ هَانَتْ عَلَيْهِ شَهْوَتُهُ»؛
«کسی که برای خود شخصیّت قائل است، شهواتش در پیش او خوار و ذلیل خواهند بود».
(اشاره به این که تسلیم
هوا و
هوس شدن شخصیّت انسان را خرد می‌کند).
این واژه موارد متعددی در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شهوة »، ج۲، ص۶۱۹.
