شعب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شِعْب ( به کسر شین و سکون عین) از
واژگان قرآن کریم و به معنای جمع کردن و متفرّق کردن است.
در هر دو ضد به کار می‌رود.
در معنای اصلاح و افساد هم آمده است.
شِعْب به معنای جمع کردن و متفرّق کردن است.
اقرب الموارد آن را جمع، تفریق، اصلاح، افساد معنی کرده و می‌گوید در هر دو ضد به‌کار می‌رود.
همچنین است قول
مجمع البیان.
شعبه به معنی تکه و قسمت است، چنان‌که در
النهایه آمده
«الْحَیَاءُ شُعْبَةٌ مِنَ الْاِیمَانِ».او از
ابن مسعود نقل کرده:
«الشَّبَابُ شُعْبَةٌ مِنَ الْجُنُونِ». جمع آن
شعب (بر وزن صرد) و
شعاب است.
به مواردی از
شِعْب که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(انْطَلِقُوا اِلی ظِلٍّ ذِی ثَلاثِ شُعَبٍ لا ظَلِیلٍ) «بروید به سوی سایه‌ای که سه
شعبه دارد و سایه افکن نیست.»
مراد از این ظل ظاهرا دود است که در آیه دیگر آمده است.
(وَ اَصْحابُ الشِّمالِ ما اَصْحابُ الشِّمالِ. فِی سَمُومٍ وَ حَمِیمٍ. وَ ظِلٍّ مِنْ یَحْمُومٍ لا بارِدٍ وَ لا کَرِیمٍ) درست روشن نیست که علت سه شاخه بودن آن چیست.
(اى مردم! ما شما را از يک مرد و زن آفريديم و شما را تيره‌ها و قبيله‌ها قرارداديم تا يكديگر را بشناسيد؛ اينها ملاک برترى نيست، گرامى‌ترين شما نزد خداوند با تقواترين شماست؛ به
يقين خداوند دانا و آگاه است)
درباره
شعب (بر وزن علم و فلس) که جمع آن
شعوب است سه قول هست.
قول اول: به معنای قبیله بزرگ است. در مجمع البیان می‌گوید: آن طائفه بزرگی است، مثل
مضر و
ربیعه و قبائل از آن کمتر است، مثل تیره بکر از ربیعه و تمیم از مضر،
و این قول اکثر مفسران است.
قول دوم: آن‌که
شعب کمتر از
قبیله است.
راغب اصفهانی می‌گوید:
شعب قبیله‌ای است که از طائفه واحد
منشعب باشد و جمع آن
شعوب است.
قول سوم: آن‌که
شعوب عجم و قبایل عرب است. در
تفسیر صافی فرموده به قول قمی،
شعوب عجم و قبائل عرب است.
در مجمع البیان آنرا از
امام صادق (علیه‌السّلام) نقل کرده، از ابوعبیده نقل شده:
شعوب عجم است و اصل آن از
تشعّب است که نسب عجم بسیار پراکنده است.
به معنی قبایل مختلط آمده است چنان‌که در اقرب الموارد هست.
زمخشری در
الکشّاف می‌گوید:
شعب بالاترین طبقه از طبقات ششگانه است که در عرب هست و آنها عبارتند از:
شعب، قبیله،
عماره،
بطن،
فخذ و
فصیله.
شعب جامع قبائل، قبیله جامع عمائر، عماره جامع بطون، بطن جامع افخاذ، فخذ جامع فصائل می‌باشد:
خزیمه
شعب، کنانه قبیله، قریش عماره، قصّی بطن، هاشم فخذ و عباس فصیله است. آنرا
شعوب گفته‌اند که قبائل از آن
منشعب گردیده است. این کلام را در اقرب الموارد نیز از کشّاف نقل کرده. و آن در الصحاح نیز نقل شده ولی فصیله در مرتبه سوم آمده است.
به نظر نگارنده مراد از
شعوب جماعت‌های مختلط است که
تیره و طائفه در آنها ملحوظ نیست،
شعبه‌ها و فرقه‌ها هستند که امروز آنرا ملت می‌گوییم. استعمال عرب فعلا چنین است و آنرا به‌جای ملت به‌کار می‌برند و می‌گویند:
الشعب الایرانی، الشعب المصری.و قبائل همان تیره‌ها و طائفه‌ها و خانواده‌های بزرگ‌اند. در اول آیه کلمه
(یا اَیُّهَا النَّاسُ) روشن می‌کند که خطاب به عموم جهانیان است، نه فقط عرب و موقع نزول
قرآن عرب قبیله‌ها بود و دیگران ملت‌ها یعنی: «ای مردم ما شما را ملت‌ها و قبیله‌ها گرداندیم تا یکدیگر را بشناسید و معاملات و مواصلات داشته باشید و همه را از یک نر و ماده آفریده‌ایم.»
غرض از آیه، ظاهرا نفی
تفاخر با انساب و احساب است و همه مردم یکسان‌اند و احترام و اکرام با
تقوی است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شعب»، ج۴، ص۴۰-۴۱.
