شاذ

شاذّ به معنی نادر و مقابل مشهور است. عنوان شاذّ در فقه گاه با قول به کار می‏ رود و گاه با قرائت و در علم درایه همراه حدیث به کار می‏ رود.

به نظریه مخالف مشهورِ فقها، قول شاذ اطلاق می‏ شود.

مراد از «حدیث شاذ» نزد فقها حدیثی است که فقها بدان عمل نکرده‏ اند؛ هر چند روایت صحیح و بدون معارض باشد.

مراد از «قرائت شاذّ» قرائتی از قرآن است که خلاف قرائت متواتر و مشهور باشد.