سیدعبدالله بن حمزه طباطبایی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبداللـه بن حمزه،
فقیه،
متکلم،
محدث،
محقق، مؤلف،
ادیب،
شاعر و فرمان‌روای زیدی بود.
امام عبداللـه بن حمزه (۵۵۱-۶۱۴ ق/۱۱۵۶-۱۲۱۷ م)، فقیه، متکلم، محدث، محقق، مؤلف، ادیب، شاعر و فرمان‌روای زیدی،
نسب او به عبداللـه بن حسین بن قاسم رسّی می‌رسد و در ۵۹۴ ق/۱۱۹۸ م به قدرت رسید.
او درگیر جنگ‌های طولانی با سلطان طغطکین بن ایوب و فرزند او المعز اسماعیل و لشکریان آن دو از کردان بود. دو بار شهر صنعا را از دست مخالفان خود رهانید: بار اول در ۵۹۴ق که امیر جکر بن محمد کردی از امیران المعز آن‌جا را اشغال کرد و دیگر بار در ۶۱۱ ق/۱۲۱۴ م، پس از آن‌که
ایوبیان (ﻫ م) به سستی گراییدند.
عبداللـه دارای تألیفات بسیاری است از آن میان: الشافی ۴ جلد در
کلام؛ المذهب؛ زیاده الادله العقلیّه؛ صفوه الاختیارات؛ حدیقه الحکمه النبوه فی شرح الاربعین الحدیث السلیقیه؛ الجوهره الشافقه در اصول دین؛ الرساله الناصحه بالادله الواضحه در دو جلد، یکی در
علم کلام و دیگری در فضائل
اهل بیت؛ الدره الثمینه؛ الاجوبه الکافیه؛ الفتاوی المنصوریه و دیوان بزرگ اشعار.
نوشتن تفسیری بر
قرآن را آغاز کرد اما مرگش در رسید و او تنها
تفسیر سورۀ بقره را نوشت.
از آثار او نشانی در دست نیست.
در
ادبیات و
اشعار عرب توانا بود و شاگردان بسیاری از حوزۀ درسِ او بیرون آمدند.
وی در دژ کوکبان درگذشت و در قلعۀ «ظفار داوود» به خاک سپرده شد.
مرکز دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «آل طباطبا»، شماره۴۳۲.
