زَبْر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَبْر (به فتح زاء و سکون باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
کتابت و نوشتن، صیحه زدن و
راندن با صیحه است.
دو مورد از این ماده در
نهج البلاغه آمده است.
زَبْر به معنای کتابت و نوشتن است.
«زَبَرَهُ زَبْراً: كتبهُ» و نیز به معنی صیحه زدن و راندن با صیحه آید،
«زَبَرَهُ: انتهرهُ»
بعضی از مواردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام (علیه‌السّلام) درباره اهل ضلال فرموده:
«كَأَنَّهُمْ أَئِمَّةُ الْكِتابِ وَ لَيْسَ الْكِتابُ إِمامَهُمْ فَلَمْ يَبْقَ عِنْدَهُمْ مِنْهُ إِلاَّ اسْمُهُ وَ لا يَعْرِفونَ إِلاّ خَطَّهُ وَ زَبْرَهُ» «گویا آن‌ها امامان کتاب هستند و کتاب در جلوشان نیست، از کتاب در نزد آن‌ها نمانده مگر نامش و نمی‌دانند مگر خطّ و نوشتنش را.»
درباره
قیامت فرموده:
«وَ أُرْعِدَتِ الاَْسْماعُ لِزَبْرَةِ الدّاعي إِلى فَصْلِ الْخِطابِ» «گوش‌ها رعد زده می‌شوند به فریاد دعوت کننده به قضاوت حقّ.»
دو مورد از این ماده در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «زَبْر»، ج۱، ص۴۸۹-۴۹۰.
