رَغْو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَغْو ( به فتح راء و سکون غین) و
رَغاء (به فتح راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
صوت توام با
ضّجه و
ناله است.
از اين ماده دو مورد در
نهج البلاغه آمده است.
رَغْو و
رَغاء به معنی صوت توام با
ضّجه و ناله است.
«البعيرُ و الضبع و النعامُ رُغاءً: صوَّت فضجَّ»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
جریان بصره، در
ذم بیعت شكنان فرمود:
«كُنْتُمْ جُنْدَ الْمَرْأَةِ، وَ أَتْباعَ البَهيمَةِ، رَغا فَأَجَبْتُم، وَ عُقِرَ فَهَرَبْتُمْ أَخْلاقُكُمْ دِقاقٌ، وَ عَهْدُكُمْ شِقاقٌ، وَ ديْنُكُمْ نِفاقٌ.» يعنى: « لشكريان زن (
عائشه) و پيروان حيوان زبان بسته (شتر) بوديد، آن حيوان نعره كشيد به دورش جمع شديد و چون كشته شد فرار كرديد، اخلاقتان بد، پيمانتان
دشمن و دينتان
نفاق است.»
همچنین در رابطه با خلقت زمين فرموده:
«وَ تَرْغو زَبَداً كالْفُحولِ عِنْدَ هِياجِها.» یعنی: «و درياى مذاب، مى‌غرّيد و كف مى‌انداخت مانند شتران نر به وقت هيجان.»
از این ماده دو مورد در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رغو»، ج۱، ص۴۵۷.
