رَبْک (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَبْک (به فتح راء و سکون باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای قاطی کردن و اصلاح کردن است.
این واژه دارای مشتقی است که در
نهج البلاغه به کار رفته است، مانند:
اِرْتِباک (به همزه مکسور و سکون راء و کسر تاء) به معنای فرو رفتن و ماندن در آن است.
این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» به کار رفته است.
رَبْک به معنای قاطی کردن و اصلاح کردن است.
اِرْتِباک نیز به معنای فرو رفتن و ماندن در آن است.
گویند: «
ارتَبَکَ فی الوحل: نشب فیه.»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مقام
نصیحت فرموده:
«فَمَنْ شَغَلَ نَفْسَهُ بِغَیْرِ نَفْسِهِ تَحَیَّرَ فی الظُّلُماتِ وَ ارْتَبَکَ فی الْهَلَکاتِ» یعنی «هر که
نفس خویش را به غیر خود مشغول کند، در
ظلمات سرگردان می‌ماند و در مهالک فرو می‌رود.»
این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رَبْک»، ج۱، ص۴۳۰.
