ذَکو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذَکو (به فتح ذال) از
واژگان قرآن کریم به معنای ذبح حیوان است.
این واژه در
قرآن فقط يكبار آن‌هم در ذبح حيوان بكار رفته است.
ذَكو ذكاة و تذكيه هر دو به معنى ذبح حيوان است.
در اقرب الموارد آمده «
ذَكَّى الذَّبِيحَةَ: ذَبَحَهَا»
به موردی از
ذَکو که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ ما أَكَلَ السَّبُعُ إِلَّا ما ذَكَّيْتُمْ) يعنى «نيم‌خورده درنده بر شما
حرام است مگر آن‌چه پيش از مردنش آن‌را ذبح كنيد و آن در صورتى است كه قبل از مردن از درنده گرفته و ذبح شرعى كنند كه
حلال است.»
شايد مراد آن باشد كه قبلا ذبح شده باشد. بعد مقدارى از آن را درنده خورده است كه بقيه حلال مى‌باشد. ذبح شرعى
شرايطى دارد كه در كتب
فقه مذكور است. از جمله
شرايط كه در
قرآن مجيد
ذكر شده
ذکر نام
خدا هنگام سر بريدن است كه در «
ذكر» گذشت.
و نيز اگر با خفه شدن يا چوب زدن يا از بلندى افكندن يا به شاخ زدن يا براى
بت‌ها كشته شده باشد حرام است.
این واژه فقط يكبار در
قرآن کریم به كار رفته است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ذکو»، ج۳، ص۲۱.
