دَم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دَم (به فتح دال) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
خون است.
اصل آن دَمِىَ (با ياء) و به قولى دَمَو (با واو) است.
از این کلمه سى و نه مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
دَم:
به معنای خون است و اصل آن
دَمِىَ (با ياء) و به قولى
دَمَو (با واو) است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
حضرت علی (علیه‌السلام) به
معاویه مى‌نويسد:
«فإِنكَ مُتْرَفٌ قَدْ أَخَذَ الشَّيْطانُ مِنْكَ مَأْخَذَهُ، وَ بَلَغَ فيكَ أَمَلَهُ، وَ جَرَى مِنْكَ مَجْرَى الرُّوحِ وَ الدَّمِ.» «
شیطان راه خود را در تو يافته و در وجودت به آرزوى خود رسيده و در پيكرت مانند
روح و خون جارى شده است.»
و حضرت در
صفّین به ياران خويش فرمود:
«وَ قُلْتُمْ مَكانَ سَبِّكُمْ إِيّاهُمْ: اللَّهُمَّ احْقِنْ دِماءَنا وَ دِماءَهُمْ» «به جاى
فحش به
اهل شام، بگويند: خدايا خون‌هاى ما و خون‌هاى آن‌ها را حفظ كن.»
از این کلمه سى و نه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه،برگرفته از مقاله «دم»، ج۱، ص۳۹۵.
