خُبْر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خُبْر (به ضم خاء و سکون باء) از
واژگان قرآن کریم به معنای دانستن و
علم به شى‌ء است.
خَبیر (به فتح خاء) به معنای دانا و از اسماء حسنی است.
خُبْر به معنی دانستن و علم به شى‌ء است.
«خَبَرَ الشَّيْ‌ءَ خَبَراً:عَلِمَهُ» آن‌چه نقل و حكايت می‌شود.
خبیر به معنای دانا و از اسماء حسنی است.
به مواردی از
خُبْر که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(كَذلِكَ وَ قَدْ أَحَطْنا بِما لَدَيْهِ خُبْراً) «آن‌چه را نزد او بود احاطه كرديم و دانستيم.»
(وَ كَيْفَ تَصْبِرُ عَلى ما لَمْ تُحِطْ بِهِ خُبْراً) «چگونه شكيبا می‌شوى در آن‌چه
دانش تو احاطه نكرده است.»
(إِذْ قالَ مُوسى لِأَهْلِهِ إِنِّي آنَسْتُ ناراً سَآتِيكُمْ مِنْها بِخَبَرٍ.) «موسى به خانواده‌اش گفت: من آتشى ديدم به زودى از آن براى شما خبرى می‌آورم.»
راغب گويد: خبر (به فتح اوّل و دوّم) علم به اشياء است از طريق اخبار و حكايت و گفته‌اند:خبره دانستن باطن كار است.
(إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِما تَعْمَلُونَ) (
خداوند از آن‌چه انجام مى‌دهيد، آگاه است.)
(وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ وَ هُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ) (او است كه بر بندگان خود، تسلّط كامل دارد و او است حكيمِ آگاه.)
در
المیزان فرموده:
خبیر از خبره مأخوذ است و آن به معنى
علم به جزئيّات است و آن اخصّ از
علیم است.
(وَ لا يُنَبِّئُكَ مِثْلُ خَبِيرٍ) (و هيچ كس مانند خداوند آگاه از همه چيز، تو را از حقايق باخبر نمى‌سازد.)
فاعل
«يُنَبِّئُكَ» محذوف است و
«مِثْلُ خَبِيرٍ» جاى آن‌را گرفته است و شايد فاعل آن «احدى» باشد يعنى: احدى به تو مثل مخبر دانا خبر نمی‌دهد. در الميزان تقدير آن‌را چنين گفته: خبر نمی‌دهد تو را از حقيقت امر مخبرى مثل مخبر دانا.
•
قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «خبر»، ج۲، ص۲۲۰.
