خَنین (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خَنین (به فتح خاء) از
واژگان نهج البلاغه به گریه یا خنده‌ای که مانند گریه باشد، گویند.
امام علی (علیه‌السّلام) در مقام
موعظه و برای دوری از
دنیا از این ماده استفاده کرده است. از این واژه دو مورد در
نهج البلاغه آمده است.
خَنین به معنای گریه یا خنده‌ای که مانند گریه باشد گویند. : «خنّ الرجل خنینا: بکی و قیل ضحک ضحکا کالبکاء»
امام (علیه‌السّلام) در مقام موعظه فرموده:
«وَ انْصَرِفُوا بِقُلُوبِكُمْ عَنْها وَ لا يَخِنَّنَّ أَحَدُكُمْ خَنينَ الاَْمَةِ عَلى ما زُوِىَ عَنْهُ مِنْها» ،
محمد عبده گوید: خنین یک نوع گریه است که صوت در بینی تردّد می‌یابد.
« با دل‌های خویش از دنیا منصرف شوید و کسی از شما گریه نکند بر آنچه از دستش رفته مانند گریه کنیز.»
(شرح‌های خطبه:
) محمد عبده گوید: علت تشبیه به
کنیز آن است که او را بسیار وقت می‌زنند و گریه می‌کند، و صدا در بینی‌اش می‌گردد و نیز زن آزاد از گریه ابا دارد،
ناگفته نماند «یخنّنّ» با
نون تاکید ثقلیه است.
از این ماده دو مورد در «نهج» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «خنن»، ج۱، ص۳۶۶.
