خَبْو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خَبْو (به فتح خاء و سکون باء) از
واژگان قرآن کریم به معنای خاموش شدن است.
اين كلمه فقط یک بار در
قرآن آمده است.
خَبْو به معنای خاموش شدن است.
«خبت النار و الحرب خبوا: سكنت و خمدت.»
به موردی از
خَبْو که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ كُلَّما خَبَتْ زِدْناهُمْ سَعِيراً) «هر وقت كه شعله‌اش فرو نشيند شعله‌اى بر آن‌ها بيافزایيم.»
راغب گويد خبو آتش، فرو نشستن شعله آن است كه پرده‌اى از خاكستر روى آن‌را می‌پوشاند و اصل خباء به معنى پرده‌اى است كه با آن چيزى را مى‌پوشانند.
به موردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام علی (علیه‌السلام) در وصف
قرآن کریم فرموده:
«و سِرَاجاً لاَ يَخْبُو تَوَقُّدُهُ» «چراغی كه نورش فرو نمى‌نشيند.»
احتمال دارد مراد از آيه شريفه آن باشد كه: شعله آتش آخرت هرگز فرو نمی‌نشيند و احتمال دارد كه كاسته می‌شود ولى
خدا ناقص آن را جبران و بلكه اضافه می‌كند.
اين كلمه فقط یک بار در قرآن آمده است.
•
قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «خبو»، ج۲، ص۲۲۳-۲۲۴.
