حَطّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَطّ از
مفردات نهج البلاغه به معنای فرو آمدن و فرو آوردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) خطاب به یکی از یارانش از این واژه استفاده نموده است.
حَطّ به معنای فرو آمدن و فرو آوردن (ریختن)، «انحطاط» فرو آمدن، محطّ: محل فرو آمدن است.
برخی از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
به یکی از یارانش فرمود:
«جَعَلَ اللهُ مَا كَانَ مِنْ شَكْوَاكَ حطّاً لِسَيِّئَاتِكَ، فَإِنَّ الْمَرَضَ لاَ أَجْرَ فِيهِ، وَلكِنَّهُ يَحُطُّ السَّيِّئَاتِ»؛
«خداوند اين درد و ناراحتى تو را باعث از بين رفتن گناهانت قرار داده، زيرا بيمارى پاداشى ندارد و لكن
گناهان را از ميان مى‌برد».
که در «حت» گذشت.
در رابطه با
اهل بیت (علیهم‌السلام) فرموده:
«نَحْنُ شَجَرَةُ النُّبُوَّةِ، وَ مَحَطُّ الرِّسَالَةِ، وَ مُخْتَلَفُ الْمَلاَئِكَةِ، وَ مَعَادِنُ الْعِلْمِ، وَ يَنَابِيعُ الْحُكْمِ»؛
«ما خانواده
نبوّت و محل فرو آمدن
رسالت و محل آمدن و رفت
ملائکه و معدن‌های علم و چشمه‌های حکم خدائیم».
این لفظ هشت بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حطّ»، ج۱، ص۲۸۳.
