حمّاد بن عمر عجرد (مقاله‌دوم)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حمّاد بن عمر عَجْرد (م
۱۶۱ق)، از شاعران و ندیمان
قرن دوم هجری قمری بود. وی ندیم
ولید بن یزید و از شاعران دربار
عباسیان بود.
حمّاد بسیاری از حاکمان و امیران
اموی و عباسی را
مدح کرده است.
ابوعمرو حمّاد بن عمر بن یونس بن کلیب عجرد سوائی واسطی کوفی، در
کوفه به دنیا آمد و در همان شهر بزرگ شد.
برخی نیز وی را اهل
واسط دانسته‌اند.
در آغاز مدتی در
موصل و
بحرین کاتب امیران وقت بود و سپس همچون پدرش به
شعر و شاعری پرداخت. در این راستا به شهرهای
دمشق،
بصره،
اهواز و
بغداد سفر کرد
و می‌کوشید با حاکمان رابطه برقرار کند تا بالاخره یکی از ندیمان
ولید بن یزید، یازدهمین حاکم اموی (حکومت
۱۲۵-
۱۲۶ق) شد.
او در زمان
مهدی عباسی (خلافت
۱۵۸-
۱۶۹ق) به
بغداد رفت
و یکی از شاعران بنام این دوره به شمار آمده است.
حمّاد با افرادی مانند
مطیع بن ایاس،
یحیی بن حصین و
یحیی بن زیاد دوست بود که تمامی آنها متهم به
زندقه بودند.
گفتنی است با
ابوحنیفه دوست بود، ولی پس از مدتی این رابطه قطع شد.
او در
گمراهی، مشهور بود
و با
بشّار بن برد مشاعره و مهاجات داشت.
همچنین حمّاد بسیاری از حاکمان و امیران اموی و عباسی را مدح کرده است.
سرانجام حماد در سال ۱۶۱ق در بصره درگذشت.
از حمّاد اخبار و اشعار بسیاری نقل شده و از او دیوان شعر
و مراثی الحسین
برجای مانده است. (دیگر منابع:
)
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «حمّاد عَجْرد»، ج۱، ص۲۹۴.
