• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ثَمَر (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





ثَمَر (به فتح ثاء و میم) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای میوه است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص نتیجه کوتاهی و ثمره دوراندیشی، جریان سقیفه و ... از این استفاده نموده است.



ثَمَر به معنای میوه آمده و جمع آن «ثمار» است.
واژه «ثمره» برای وحدت، و جمع آن ثمرات می‌باشد، که در ثمره طبیعی و معنوی به کار می‌رود.


برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:

۲.۱ - ثَمَرَةُ - حکمت ۱۷۱ (ثمره دوراندیشی)

امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره نتیجه کوتاهی و ثمره دوراندیشی فرموده است:
«ثَمَرَةُ التَّفْريطِ النَّدامَةُ، وَ ثَمَرَةُ الْحَزْمِ السَّلامَةُ.»
«میوه تقصیر ندامت و میوه احتیاط سلامت است.»

۲.۲ - الَّثمَرَةَ - خطبه ۶۶ (جریان ثقیفه)

همچنین هنگامی که جریان سقیفه را به حضرت (علیه‌السلام) نقل کردند، فرمود: انصار چه گفتند؟ خبر رسان گفت: انصار گفتند:
«منا امیر و منکم امیر. قال (عليه السلام): فَهَلاّ احْتَجَجْتُمْ عَلَيْهِمْ: بِأَنَّ رَسولَ اللهِ (صلى الله عليه وآله) وَصَّى بِأَنْ يُحْسَنَ إِلَى مُحْسِنِهمْ، وَ يُتَجاوَزَ عَنْ مُسِيئِهِمْ؟
قالوا: و ما في هذا من الحجّة عليهم؟
فقال (عليه السلام): لَوْ كانَتِ الامارة فيهمْ لَمْ تَكُنِ الْوَصِيَّةُ بِهِمْ.
ثم قال: فَما ذا قالَتْ قُرَيْشٌ؟
قالوا: احتجت بأَنها شجرة الرسول (صلى الله عليه وآله).
فقال (عليه السلام): احْتَجّوا بِالشَّجَرَةِ، وَ أَضاعوا الَّثمَرَةَ

امام (علیه‌السلام) در پاسخ فرمودند: چرا به آن‌ها نگفتید که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) وصیت فرمود: به نیکوکاران انصار نیکی شود و از خطا کارشان اغماض گردد؟ گفتند: این چه ضرری بر انصار دارد فرمود: اگر امامت در آن‌ها بود حضرت این چنین برای آن‌ها وصیت نمی‌کرد! سپس فرمود: قریش چه گفتند؟ آن شخص گفت: قریش دلیل آوردند که ما از خانواده رسول خداییم «نحن شجرة الرسول».
یعنی با شجره استدلال کردند ولی میوه همان شجره را که ما هستیم ضایع نمودند.

۲.۳ - الَّثمَراتِ - خطبه ۱۴۳ (امتحان الهی)

همچنین در بیانی دیگر فرمود است:
«إِنَّ اللهَ يَبْتَلي عِبادَهُ عِنْدَ الاَْعْمالِ السَّيِّئَةِ بِنَقْصِ الَّثمَراتِ وَ حَبْسِ الْبَرَكاتِ، وَ إِغْلاقِ خَزائِنِ الْخَيْراتِ، لِيَتوبَ تائِبٌ.»
يعنى «خدا در وقت اعمال بد، بندگان را به نقص‌ ثمرات امتحان می‌کند تا توبه کننده توبه کند، و خودداری کننده از گناه، خودداری کند، و پند گیرنده پند گیرد.»

۲.۴ - ثامِراً - خطبه ۱۱۴ (دعای استسقاء)

امام (صلوات‌الله‌علیه) در دعای استسقاء فرموده است:
«اللَّهُمَّ سُقْيَا مِنْكَ مُحْيِيَةً مُرْوِيَةً، تامَّةً عامَّةً، طَيِّبَةً مُبارَكَةً، هَنيئَةً مَريعَةً، زاكِياً نَبْتُها، ثامِراً فَرْعُها، ناضِراً وَرَقُها، تُنْعِشُ بِها الضَّعيفَ مِنْ عِبادِكَ، وَ تُحْيي بِها الْمَيِّتَ مِنْ بِلادِكَ!.»
«خداوندا! آبى ده كه تپّه‌ها و كوه‌هاى بلند ما را پرگياه سازد و در دامنه ها و دشت‌ها جارى گردد، سرزمين ما را برکت بخشد، ميوه ها با آن به ما روى آورند، حيوانات ما با آن زندگی كنند و سرزمين‌هاى دورتر از ما نيز با آن بهره‌مند گردند و روستاهاى ما از آن مدد گيرد. (همه اين‌ها را) از بركات واسع و عطاهاى فراوان خويش، بر سرزمين‌هاى فقیر و حيوانات وحشى عنايت فرما.»

۲.۵ - تَثْميرَ - حکمت ۸۸ (انسان)

امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره انسان‌ها فرموده:
«لاَِنَّ بَعْضَهُمْ يُحِبُّ الذُّكورَ وَ يَكْرَهُ الاِْناثَ، وَ بَعْضَهُمْ يُحِبُّ تَثْميرَ الْمالِ وَ يَكْرَهُ انْثِلامَ الحالِ.»
«بعضى دوست مى‌دارد پسران و مکروه مى‌دارد دختران را و بعضى دوست مى‌دارد زياد كردن مال را و مکروه مى‌دارد نقص و بدى حال را.»


این واژه ۲۱ ‌بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.


۱. قرشی، سید علی اکبر، مفردات نهج البلاغه، ص۱۸۹.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۱۷۶.    
۳. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۳، ص۲۳۷.    
۴. سید رضی، محمد، نهج البلاغة، ت الحسون، ص۸۱۷، حکمت ۱۷۱.    
۵. عبده، محمد، نهج البلاغة، ط مطبعة، ج۳، ص۱۹۴، حکمت ۱۸۱.    
۶. صالح، صبحی، نهج البلاغه، ص۵۰۲، حکمت ۱۸۱.    
۷. شرح مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۷۷۹، حکمت ۱۸۱.    
۸. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۵۷۴.    
۹. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۵۷۴.    
۱۰. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین، ج۱۳، ص۴۳۳.    
۱۱. هاشمی خویی، حبیب‌الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، ج۲۱، ص۲۵۶.    
۱۲. ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغه، ج۱۸، ص۴۱۴.    
۱۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۹۸، خطبه ۶۷.    
۱۴. شریفی، عبدالهادی، تهذیب شرح نهج البلاغة لإبن أبی الحدید المعتزلی، ج۱، ص۲۱۵.    
۱۵. السید الشریف الرضی، نهج البلاغة ت الحسون، ص۱۲۷، خطبه ۶۶.    
۱۶. عبده، محمد، نهج البلاغة - ط مطبعة الإستقامة، ص۱۱۲، خطبه ۶۵.    
۱۷. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۹۸، خطبه ۶۷.    
۱۸. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۱۲۹.    
۱۹. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۳۹۴.    
۲۰. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۳۹۹.    
۲۱. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمؤمنین، ج۳، ص۱۰۹.    
۲۲. هاشمی خویی، حبیب الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة، ج۱، ص۹۱.    
۲۳. ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج۶، ص۴.    
۲۴. شریفی، عبدالهادی، تهذیب شرح نهج البلاغة لإبن أبی الحدید المعتزلی، ج۱، ص۲۱۵.    
۲۵. السید الشریف الرضی، نهج البلاغة ت الحسون، ص۳۰۷، خطبه ۱۴۳.    
۲۶. عبده، محمد، نهج البلاغة - ط مطبعة الاستقامة، ج۲، ص۳۴، خطبه ۱۴۱.    
۲۷. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۹۹، خطبه ۱۴۳.    
۲۸. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۳۰۱.    
۲۹. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۳۳۹.    
۳۰. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۳۴۱.    
۳۱. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمؤمنین، ج۵، ص۵۹۰.    
۳۲. هاشمی خویی، حبیب الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة، ج۹، ص۸.    
۳۳. ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج۹، ص۷۸.    
۳۴. السید الشریف الرضی، نهج البلاغه ت الحسون، ص۲۶۶، خطبه ۱۱۴.    
۳۵. عبده، محمد، نهج البلاغه - ط مطبعه الاستقامه، ص۲۲۶، خطبه ۱۱۳.    
۳۶. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۷۲، خطبه ۱۱۵.    
۳۷. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۲۵۵، خطبه ۱۱۵.    
۳۸. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۱۸۴-۱۸۵.    
۳۹. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۱۸۷.    
۴۰. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیر المومنین، ج۵، ص۱۳۵.    
۴۱. هاشمی خویی، حبیب‌الله، منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۱۹۷.    
۴۲. ابن ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۷، ص۲۶۸.    
۴۳. السید الشریف الرضی، نهج البلاغه ت الحسون، ص۷۹۰، حکمت ۸۸.    
۴۴. عبده، محمد، نهج البلاغه - ط مطبعة الإستقامة، ج۳، ص۱۷۱، حکمت ۹۳.    
۴۵. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۸۴، حکمت ۹۳.    
۴۶. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۷۵۵، حکمت ۹۳.    
۴۷. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۴۸۷.    
۴۸. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۴۸۷.    
۴۹. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمؤمنین، ج۱۲، ص۵۴۹.    
۵۰. هاشمی خویی، حبیب الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، ج۲۱، ص۱۳۹.    
۵۱. ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۸، ص۲۴۸.    
۵۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۵، خطبه۹۱.    
۵۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۹، خطبه۹۴.    
۵۴. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۲۲، خطبه۸۹.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثمر»، ص۱۹۰-۱۸۹.    






جعبه ابزار