ثَفی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اُثْفِیَه (به ضم الف و سکون ثاء) یا
ثَفی (به فتح ثاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای سنگی است که دیگ بر روی آن گذاشته می‌شود.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص جایگاه و ویژگی
قرآن از این واژه استفاده نموده است.
اُثْفِیَة (به ضم الف و سکون ثاء) یا
ثَفی (به فتح ثاء)
به معنای سنگی است که دیگ بر روی آن گذاشته می‌شود، آمده است و جمع آن «اثافی» است.
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره قرآن فرموده است:
«فَهُوَ مَعْدِنُ الاْيمَانِ وَ بُحْبوحَتُهُ، وَ يَنَابِيعُ الْعِلْمِ وَ بُحُورُهُ ... وَ أَثَافِيُّ الاْسْلاَمِ وَ بُنْيَانُهُ»؛
«قرآن معدن
ایمان و وسط آن، چشمه‌های علم و دریاهای آن ... سنگپایه‌ها و بنیان آن است.»
این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثفی»، ص۱۸۵.
