تَأَلُّب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَأَلُّب (فتح تاء و همزه و تشدید لام) از مفردات
نهج البلاغه، گاهی به معنای جمع شدن و گاهی به معنای تحریف و تحریک، آمده است.
حضرت امیر (علیه‌السلام) عدم پذیرش دعوت
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) توسط نزدیکانش را، با این واژه بیان نموده است.
تَأَلُّب از
باب تفعّل، به معنای جمع شدن است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با رسول (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) فرموده‌اند:
«وَ نَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسولُهُ ... وَ قَدْ تَلَوَّنَ لَه الاَدْنَوْنَ، وَ تَأَلَّبَ عَلَيْهِ الاَْقْصَوْنَ.» یعنی: «نزدیکان و اقربایش بر او متلّون و متغیر شدند و دعوتش را نپذیرفتند و اشخاص دوربر او جمع شدند.»
ابن میثم و
محمد عبده آن‌را «جمع شدن بر علیه آن حضرت» معنی کرده‌اند.
در نامه‌ای که به اهل
مصر نوشته، «تالیب» به معنی تحریف و تحریک آمده است.
ناگفته نماند این مادّه به صورت ثلاثی مجرّد در نهج البلاغه نیامده و فقط پنج بار در کلام امام (علیه‌السلام) به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تالّب»، ص۵۸-۵۷.
