تفسیر مورد بحث به زبان عربی به شیوه روائی است و در دل تفسیرهای سنی و شیعه و زیدیه منقول است. ابوالعباس نجاشی تفسیر مذکور را از حضرت صادق (علیه‌السّلام) دانسته است و آن را توسط استادش احمد بن علی بن العباس السیرافی با چهار واسطه نقل می‌کند. این تفسیر در عصر ابن ندیم از شهرت بسزائی برخوردار بوده است. ذهبی (م ۷۴۸ ق) در سیر اعلام النبلاء پس از ذکر مشایخ و جمع کثیری از شاگردان مفسر اقوال تمام فقهاء و محدثینی که مفسر را ستوده‌اند نقل می‌کند و در مورد تفسیر می‌نویسد عبدالله بن و هب گفته است: در علم تفسیر هیچ کس را داناتر از ابن عیینه نمی‌شناسم سپس اضافه نموده که امام شافعی گفته است اگر مالک و سفیان بن عیینة نبودند علمحجاز از بین رفته بود. شـمـس الـدین محمدداودی (م ۹۴۵ ق) در کتاب خود طبقات المفسرین پس از اینکه او را امام مجتهدین و شیخ الاسلام می‌خواند به شرح حال وی پرداخته و تفسیری به نام جوابات القرآن به او نسبت داده است که احتمالا با تفسیر الهلالی متحد باشد. فرات کوفی در تفسیر خود بخشی از تفسیر سفیان را در تفسیر آیه اول از سوره معارج «سال سائل بعذاب واقع»
به نقل از حسین بن محمد الخارفی نقل کرده است. و نـیـز علی بن ابراهیم قمی در تفسیر خود در تفسیر آیه ۲۰۰ سوره بقره «فاذا قضیتم مناسککم فاذکروا الله کذکرکم آباءکم او اشد ذکرا فمن الناس من یقول ربنا آتنا فی الدنیا وما له فی الآخرة من خلاق»
به نقل از سفیان بن عیینة از حضرت صادق (علیه‌السّلام) به تفسیر آیه می‌پردازد. همچنین احادیث وی در کتب اربعه. محسن امین عاملی در اعیان الشیعة به تشیع او تصریح دارد و نیز تمام مورخین تفسیر او را جـزء مـؤلـفات وی ضبط کرده‌اند و بغدادی در ایضاح المکنون این تفسیر را ضبط کرده است و از معاصرین، خیرالدین زرکلی و عمر رضا کحاله این تفسیر را یاد کرده‌اند.
