میان عالمان متاخر مشهور است که تعبدیات، در شرع، به واجب‌هایی گفته می‌شود که صحت امتثال آنها و سقوط امرشان در گرو انجام آنها با قصد قربت است، مانند: نماز و روزه.
میان قدما مشهور است که تعبدیات، به اعمال و واجباتی اطلاق می‌شود که غرض از تشریع آنها (فلسفه وجوب یا امر به آنها) برای مکلفان روشن نیست. بر اساس این معنا، نماز، واجب توصلی است، زیرا غرض از تشریع آن در آیه ﴿اِنَّ الصَّلاةَ تَنْهی عَنِ الْفَحْشاءِ وَالْمُنْکَرِ﴾
