بَیْن (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَیْن (به فتح باء و سکون یاء)
بَيْنونَت و
تِبْيان، از
مفردات نهج البلاغه، به معنای وسط و میان است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
آفرینش هستی، از سوی
خدای تعالی از این واژه استفاده نموده است.
بَیْن ،
بَيْنونَت و
تِبْيان به معنای وسط و میان آمده است.
و چون وجود وسط توام با انفصال و ظهور و انقطاع است به‌همین جهت «بان» را به معنی قطع شدن و آشکار شدن گفته‌اند.
چنان‌که گفته می‌شود: «بان الشی‌ء بیانا» یعنی آشکار شد.
یکی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در پيرامون سبقت جستن به كارهاى شايسته فرموده است:
«فَإِنَّ اللهَ لَمْ يَخْلُقْكُمْ عَبَثاً، وَ لَمْ يَتْرُكْكُمْ سُدىً، وَ ما بَيْنَ أَحَدِكُمْ وَ بَيْنَ الْجَنَّةِ أَوِ النّارِ إِلاّ الْمَوْتُ أَنْ يَنْزِلَ بِهِ.» «
خداوند شما را بيهوده نيافريده، و مهمل رها نكرده، فاصله شما با
بهشت يا
دوزخ بيش از فرا رسيدن مرگ نيست.»
این واژه به صورت مفرد و جمع ۱۵۰ بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بین»، ص۱۶۶.
