• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بَیْد (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: بَیْد (مفردات نهج البلاغه (جلد ۱))
مقالات مرتبط: بَیْد (مفردات‌قرآن)، تَبیدَ (لغات‌قرآن).


بَيْد (به فتح باء و سکون یاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای هلاکت، می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص فناء و ازبین رفتن دنیا، از این واژه استفاده نموده است.


بَيْد به معنای هلاکت، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «باد یبید بیدا: هلک.»
[۱] فیومی، أحمد بن محمد، المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی، ج۱، ص۶۸.    


امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با فانی بودن دنیا فرموده است: «غرّارة، ضرّارة، حائلة زائلة، نافدة بائدة، اکّالة غوّالة؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۶۴، خطبه۱۱۱.    
دنیا فریبنده است و ضرر رسان، متغیر است و زایل شونده، تمام شدنی است و فانی شونده، خورنده است و هلاک کننده.»

این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ فیومی، أحمد بن محمد، المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی، ج۱، ص۶۸.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۶۴، خطبه۱۱۱.    


• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بید»، ص۱۶۳.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار