بَهْت (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَهْت (به فتح باء و سکون هاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
تحّیر و دهشت میباشد که
حضرت علی (علیهالسلام) در بیانی از این واژه استفاده نموده است.
بَهْت (بر وزن عقل) به معنای تحّیر و دهشت آمده است. بر این اساس
بُهتان دروغی است که شخص را متحیّر کند.
امام (صلواتاللهعلیه) درباره خودش میفرماید: «یهلک فیّ رجلان محّب مفرط و باهت مفتر؛
درباره من دو نفر هلاک میشود: دوست دارنده مفرط (که مرا از حدّ بشر بالا بداند) و بهتان گوی افتراء گوی.»
امام (علیهالسلام) همچنین درباره منافقان فرموده است: «فتقرّبوا الی ائمّة الضّلالة و الدعاة الی النار بالزور و البهتان»
همچنین در
خطبه ۸۳، میفرماید: «بهتة السئوال.»
این واژه چهار بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بهت»، ص۱۵۷.