بَسْل (مفردات‌قرآن)

بَسْل (به فتح باء و سکون سین) از واژگان قرآن کریم به معنای منع است.

بَسْل به معنای منع است.

به موردی از بَسْل که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(وَ ذَکِّرْ بِهِ اَنْ‌ تُبْسَلَ‌ نَفْسٌ بِما کَسَبَتْ)
«آن را تذکّر بده مبادا نفسی در اثر عمل خویش ممنوع و محروم از ثواب و رحمت خدا گردد.»

بیضاوی گوید: اصل بسل به معنی منع است.
راغب منع و ضمّ معنی کرده و گوید استعمال باسل در پهلوان چهره درهم کشیده، به طور استعاره است.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۱، ص۱۹۲.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۱۲۳.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت-الحسینی، ج۵، ص۳۲۰.
۴.	↑ انعام/سوره۶، آیه۷۰.
۵.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۷، ص۲۰۳.
۶.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۷، ص۱۴۲.
۷.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۸، ص۱۴۰.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۴۹۱.
۹.	↑ بیضاوی، عبدالله بن عمر، تفسیر بیضاوی، ج، ص.
۱۰.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۱۲۳.