• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بَدْع (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





بَدْع (به کسر باء و سکون دال) و مشتقات دیگری از این مادّه مانند:
ابتداع (به کسر الف)
بدیع (به فتح باء)
مبدع (به ضمّ میم و سکون باء)
مبتدع (به ضمّ میم)
از مفردات نهج البلاغه به معنای ایجاد ابتکار بدون سابقه‌ قبلی و آفریدن بدون نقشه قبلی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) توصیف کارهای خدای تعالی و در مقام دعا از این واژه استفاده نموده است.



بَدْع، ابتداع (به کسر الف)، بدیع (به فتح باء)، مبدع (به ضمّ میم و سکون باء)، مبتدع (به ضمّ میم) به معنای ایجاد ابتکار بدون سابقه‌ قبلی است.
از این جهت باید دانست که هر ایجادی ابداع نیست؛ بلکه ابداع آن است که بدون سابقه و بدون پیروی از دیگران باشد.
لذا راغب در مفردات آورده است:
«اَلاِبداعُ انشاءَ صَنعَة بلا احتَذَاء وَ اقتَداء.»
و در اقرب الموارد آمده است: «بَدَعَهُ‌ بَدْعاً: اخترعَهُ‌ لا عَلى مِثالٍ‌.»


برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:

۲.۱ - ابْتَدَعَ - خطبه ۹۰ (حق تعالی)

آن حضرت (علیه‌السلام) در وصف حق تعالی فرموده است:
«الَّذي ابْتَدَعَ الْخَلْقَ عَلَى غَيْرِ مِثال امْتَثَلَهُ، وَ لا مِقْدار احْتَذَى عَلَيْهِ، مِنْ خالِق مَعْبود كانَ قَبْلَهُ.»
«خدایی که خلق را بدون نقشه‌ای که بر آن قیاس کند آفرید و بدون مقدار سابقی که از خالق معبودی پیش از او بوده، تقلید نماید خلق فرمود.»

۲.۲ - بِبِدْع - خطبه ۲۲۷ (دعا)

همچنین در مقام دعا می‌فرماید:
«اللَّهُمَّ ... فَدُلَّني عَلَى مَصالِحي، وَ خُذْ بِقَلْبي إِلَى مَراشِدي، فَلَيْسَ ذاكَ بِنُكْر مِنْ هِداياتِكَ، وَ لا بِبِدْع مِنْ كِفاياتِكَ.»
«خدایا مرا به مصلحت‌هایم ارشاد فرما و قلبم را به رشدها و کمال‌هایم متوجه کن، این از هدایای تو ناشناخته نیست و چیز تازه‌ای از کفایات تو نیست (بلکه پیوسته از این الطاف کرده‌ای).» «بدع» در اینجا به معنی چیز بی‌سابقه است.
«بديع»، «مبدع» و «مبتدع» همه به معنى آفريدن بدون نقشه قبلى است كه در «نهج‌البلاغه» آمده‌اند.
بدعت در اصل به معنی چیزی است که بدون سابقه و بدون نقشه بوجود آمده است، سپس به معنی «زیادت در دین» به کار رفته است.
به همین منظور، برخی معتقدند این واژه به معنی «زیادت در دین یا نقص از آن» است و در اصطلاح اهل شریعت «اِدخالُ ما لَیسَ مِنَ الدِّین فی الدِین» است.
لذا بدعت آن است که انسان از روی اغراض فاسد آن را ساخته و سپس به دین خدا نسبت دهد.


۲.۳ - بِدْعَة - خطبه ۱۷ (مبغوض ترین خلق)

امام (صلوات‌الله‌علیه) می‌فرماید:
«إِنَّ أَبْغَضَ الخَلائِقِ إِلَى اللهِ تعالى رَجُلانِ: رَجُلٌ وَكَلَهُ اللهُ إِلَى نَفْسِهِ، فَهُوَ جائِرٌ عَنْ قَصْدِ السَّبيلِ، مَشْغوفٌ بِكَلامِ بِدْعَة، وَ دُعاءِ ضَلالَة.»
«مبغوضترین مخلوق نزد خدا دو شخص است اول مردی که خدا او را به سر خود رها کرده، او از راه راست منحرف شده و به کلامی که از خود ساخته و به دین نسبت می‌دهد و به ضلالتی که بر آن می‌خواند شاد است.»

۲.۴ - بِدْعَةً - خطبه ۱۶۴ (توصیه به عثمان)

همچنین زمانی که عثمان در محاصره بود، امام (علیه‌السلام) پیش وی رفت در ضمن به او چنین فرمود:
«فاعْلَمْ أَنَّ أَفْضَلَ عِبادِاللهِ عِنْدَ اللهِ إِمامٌ عادِلٌ، هُدِيَ وَ هَدَي، فَأَقامَ سُنَّةً مَعْلومَةً، وَ أَماتَ بِدْعَةً مَجْهولَةً.»
«آگاه باش! برترين بندگان در نزد خداوند پيشواى عادلى است، كه خود هدايت يافته و ديگران را هدايت مى‌كند، سنّت معلومى را برپا دارد، بدعت مجهولى را بميراند.»

۲.۵ - الْبِدَعَ - خطبه ۱۴۵ (ترک شدن سنت)

جمع بدعت در «نهج البلاغه»، بِدَع (بر وزن عنب) آمده است چنان‌که آن حضرت در این خصوص می‌فرماید:
«وَ ما أُحْدِثَتْ بِدْعَةٌ إِلاّ تُرِكَ بِها سُنَّةٌ، فَاتَّقوا الْبِدَعَ، و الْزَموا الْمَهْيَعَ.»
«بدعتی احداث نشده مگر آن‌که به جای آن سنّتی ترک شده؛ از بدعت‌ها اجتناب کنید و ملازم راه آشکار باشید.»


بدعت و بدع جمعاً شانزده بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. راغب اصفهانی، حسین، المفردات فی غریب القرآن، دار القلم، ص۱۱۰.    
۲. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت- الحسینی، ج۴، ص۲۹۸.    
۳. راغب أصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ص۱۱۰.    
۴. شرتونی، سعید، أقرب الموارد فی فصح العربیة و الشوارد، ج۱، ص۱۵۱.    
۵. سید رضی، محمد، نهج البلاغة ت الحسون، ص۱۸۳، خطبه ۹۰.    
۶. عبده، محمد، نهج البلاغة - ط مطبعة الإستقامة، ج۱، ص۱۶۲، خطبه ۸۹.    
۷. صالح، صبحی، نهج البلاغه، ص۱۲۶، خطبه ۹۱.    
۸. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۱۸۰، خطبه ۹۱.    
۹. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۶۹۳.    
۱۰. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۶۹۷.    
۱۱. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین، ج۴، ص۵۰.    
۱۲. هاشمی خویی، حبیب‌الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، ج۶، ص۳۱۶.    
۱۳. ابن ابی الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغة، ج۶، ص۴۱۰.    
۱۴. سید رضی، محمد، نهج البلاغة، ت الحسون، ص۵۶۰، خطبه ۲۲۷.    
۱۵. عبده، محمد، نهج البلاغة، ط مطبعة، ج۲، ص۲۴۸، خطبه ۲۲۲.    
۱۶. صالح، صبحی، نهج البلاغه، ص۳۵۰، خطبه ۲۲۷.    
۱۷. شرح مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۵۴۷، خطبه ۲۲۷.    
۱۸. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۴، ص۱۷۳.    
۱۹. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۴، ص۱۷۵.    
۲۰. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین، ج۸، ص۴۶۲.    
۲۱. هاشمی خویی، حبیب‌الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۳۵۶.    
۲۲. ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغه، ج۱۱، ص۲۶۸.    
۲۳. سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۶۱، خطبه ۱۷.    
۲۴. عبده، محمد، نهج البلاغه، ط مطبعة الإستقامة، ج۱، ص۴۷.    
۲۵. صالح، صبحی، نهج البلاغه، ص۵۹، خطبه ۱۷.    
۲۶. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۵۷.    
۲۷. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۶۱۷.    
۲۸. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۶۱۸.    
۲۹. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین، ج۱، ص۵۷۰.    
۳۰. هاشمی خویی، حبیب‌الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۲۵۱.    
۳۱. ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۲۸۳.    
۳۲. سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۳۵۹، خطبه ۱۶۴.    
۳۳. عبده، محمد، نهج البلاغه، ط مطبعة الإستقامة، ج۲، ص۸۵، خطبه ۱۵۹.    
۳۴. صالح، صبحی، نهج البلاغه، ص۲۳۵، خطبه ۱۶۴.    
۳۵. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۳۵۹.    
۳۶. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۵۵۰.    
۳۷. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۵۵۴.    
۳۸. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین، ج۶، ص۳۴۱.    
۳۹. هاشمی خویی، حبیب‌الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، ج۱۰، ص۳۴.    
۴۰. ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغه، ج۹، ص۲۶۱.    
۴۱. سید رضی، محمد، نهج البلاغة ت الحسون، ص۳۱۲، خطبه ۱۴۵.    
۴۲. عبده، محمد، نهج البلاغة - ط مطبعة الإستقامة، ج۲، ص۳۹، خطبه ۱۴۱.    
۴۳. صالح، صبحی، نهج البلاغه، ج۱، ص۲۰۲، خطبه ۱۴۵.    
۴۴. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۳۰۷.    
۴۵. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۳۵۶.    
۴۶. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۳۵۷.    
۴۷. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمؤمنین، ج۵، ص۶۳۸.    
۴۸. هاشمی خویی، حبیب الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة، ج۹، ص۴۸.    
۴۹. ابن ابی الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغة، ج۹، ص۹۳.    
۵۰. سید رضی، محمد، نهج البلاغة ت الحسون، ص۳۹۳، خطبه ۱۷۶.    
۵۱. سید رضی، محمد، نهج البلاغة ت الحسون، ص۱۷۱، خطبه ۸۶.    
۵۲. سید رضی، محمد، نهج البلاغة ت الحسون، ص۶۸، خطبه ۲۱.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بدع»، ص۱۱۸.    






جعبه ابزار