بررسی معجزات امام زمان
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
چون
خداوند، بعد از خاتم
انبیا حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) امامان معصوم (علیهم‌السّلام) را مجریان
شریعت و جانشینان
طریقت آن حضرت و
حجّت خویش در روی
زمین قرار داده تا راه
هدایت را بر مردم هموار کنند و از آن جا که همواره در طول
تاریخ، مدعیان دروغین
نبوّت و
امامت، واقعیّت را بر مردم مشتبه می‌کردند و مردم را به
گمراهی و
ضلالت می‌کشاندند، لازم است که راهی برای شناخت
امام و حجّت، قرار داده شود.
قبل از بیان مطلب، لازم است که اشاره‌ای هر چند مختصر، به معنا و
تعریف معجزه داشته باشیم. [[|محقق خویی]]، در تعریف معجزه می‌نویسد: معجزه، در
اصطلاح، این است که مدعی منصبی از مناصب الهی، برای
اثبات صحت ادعایش، کاری را انجام دهد که خارق قوانین طبیعی است و دیگران از انجام دادن آن عاجزند.
چون خداوند، بعد از خاتم
انبیا حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)
امامانمعصوم (علیهم‌السّلام) را مجریان
شریعت و جانشینان
طریقت آن حضرت و
حجّت خویش در روی
زمین قرار داده تا راه
هدایت را بر مردم هموار کنند و از آن جا که همواره در طول تاریخ، مدعیان دروغین
نبوّت و
امامت، واقعیّت را بر مردم مشتبه می‌کردند و مردم را به
گمراهی و
ضلالت می‌کشاندند، لازم است که راهی برای شناخت امام و حجّت، قرار داده شود.
این راه و علامت، همان است که در اصطلاح متکلمان، «معجزه» خوانده می‌شود و در اصطلاح
قرآن، «بیّنه» و «آیه» نامیده می‌شود.
خداوند می‌فرماید: «لَقَدْ
اَرْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَیِّناتِ وَ اَنْزَلْنا مَعَهُمُ الْکِتابَ وَ الْمِیزانَ لِیَقُومَ النّاسُ بِالْقِسْطِ....؛
ما،
رسولان خود را با دلائل روشن (معجزه) فرستادیم و با آنان، کتاب و
میزان نازل کردیم تا مردم
قیام به
عدالت کنند».
در روایتی از
امام صادق (علیه‌السّلام) درباره‌ی علت اعطای
معجزه از سوی خداوند، سوال شد. حضرت، در جواب فرمودند: «معجزه، علامتی است از طرف خداوند که آن را فقط به انبیا و
رسل و امامان
اعطا می‌کند تا
صدق آنان از
دورغ دروغگو شناخته شود.»
حال، با توجّه به این که جمیع مسلمانان، به جواز
کرامت اولیای خدا عقیده دارند ـ چنان که
تفتازانی می‌گوید: «جمهور مسلمانان، به جواز کرامت اولیای خدا معتقد هستند»
، پس انجام دادن معجزات و کرامات از سوی امامان معصوم (علیه‌السّلام) و از جمله
امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) که حجت‌های خداوند بر روی
زمین و وارثان زمین هستند، امر عجیبی نیست. با مراجعه به کتاب‌های تاریخی و روایی و ورق‌زدن صفحات آن، مشاهده می‌کنیم که معجزات و کرامات فراوانی از سوی آنان به وقوع پیوسته است.
بعد از این مقدمه باید گفت، معجزات آن حضرت، دو دسته است:
معجزاتی که آن حضرت در دوران
تولّد و کودکی و
غیبت، انجام داده‌اند.
از
امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) نقل شده که به
حکیمه (دختر
امام جواد (علیه‌السّلام)) فرمود: «امشب، به خانه ی ما بیا؛ زیرا، امر مهمّی رخ خواهد داد.» حکیمه پرسید: «چه اتفاقی؟» امام (علیه‌السّلام) فرمود: «
قائم آل محمد امشب به دنیا خواهد آمد.»، حکیمه پرسید: «از چه کسی؟» امام (علیه‌السّلام) فرمود: «از
نرجس». حکیمه می‌گوید: «به نزد نرجس رفتم و به او، فرزند بزرگواری را
بشارت دادم، در حالی که هیچ اثر حملی در او مشاهده نکردم.»
چنین معجزه‌ای، در مورد
حضرت موسی (علیه‌السّلام) هم بیان شده است. در
مادر او،
یوکابد، هیچ آثار حملی ظاهر نبود
و تا روزی که موسی (علیه‌السّلام) به دنیا آمد، کسی نفهمید که او حامله است.
هنگامی‌که
امام مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) از مادر تولّد شد، ایشان را به امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) دادند. آن حضرت، وی را در آغوش گرفت و فرمود: «
قرآن بخوان»، امام مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) شروع به
قرآن خواندن کرد.
محمّد بن یوسف نقل می‌کند، به مرضی دچار شدم که پزشکان از
علاج آن ناامید شدند. نامه‌ای به حضرت امام مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) نوشتم و از آن حضرت، طلب
شفا کردم. ایشان در جواب نوشتند: «البسک الله العافیه؛ خداوند، بر تو لباس عافیّت بپوشاند»، مدّتی نگذشت که شفا پیدا کردم و وقتی پزشکان از این ماجرا مطلع شدند، گفتند: «این شفا و عافیت، به
یقین، از جانب خداوند بوده است».
یکی از اهالی
مدائن می‌گوید: به همراه رفیقم، به
حج می‌رفتیم. در نزدیکی موقف، فقیری به سوی ما آمد. ما به او جواب ردّ دادیم. سپس به سوی جوانی خوش سیما که ردایی پوشیده بود رفت. او، سنگی از روی
زمین برداشت و به فقیر داد. شخص فقیر، مدّت زیادی در
حق او
دعا می‌کرد. در این هنگام، آن جوان غائب شد. ما به نزد مرد فقیر رفتیم و گفتیم: «وای بر تو! آیا برای گرفتن یک
سنگ، این قدر دعا می‌کنی؟» که ناگهان در دست او سنگی از
طلا دیدیم که در حدود بیست
مثقال می‌شد. وقتی در مورد آن جوان از اهل
مکّه و
مدینه سوال کردیم، گفتند: «چنین شخصی از علویان است و هر سال با پای پیاده به حج می‌آید.»
از پسر
مهزیار نقل شده که در سفری با کشتی همراه پدرم بودم و مال زیادی به همراه او بود. پدرم، دچار بیماری سختی شد و گفت: «من، در حال مردن هستم.»، و در مورد آن اموال،
وصیت کرد که آن‌ها را به امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) بدهم. از این وصیّت تعجّب کردم، ولی مطمئن بودم که پدرم بیهوده سخن نمی‌گوید. با خود گفتم: «اگر امر برایم روشن شد، مانند دوران امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) به وصیّت عمل می‌کنم والّا آن را
صدقه می‌دهم.»
مدّتی در
عراق بودم تا این که فرستاده‌ای از جانب امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) آمد و مشخصّات مال و محلّ مخفی کردن آن را گفت و حتّی بعضی از مشخّصاتی را که خودم هم نمی‌دانستم، بیان کرد و من هم مال را به او دادم.
امام صادق (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «هیچ معجزه‌ای از
معجزات انبیا نیست مگر این که خداوند آن را به دست
حضرت قائم (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) برای اتمام حجّت، بر دشمنان ظاهر خواهد کرد.»
بنابراین، معجزات آن حضرت به دوره قبل از غیبت و غیبت، ختم نمی‌شود و به هنگام
ظهور نیز آن حضرت برای معرّفی
حقانیّت خویش و اتمام حجّت بر دشمنان و منکران، معجزاتی را انجام خواهند داد.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «بررسی معجزات امام زمان»، تاریخ بازیابی ۹۵/۳/۳۰.
