ایمان (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ایمان یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای تسلیم شدن توام با اطمینان خاطر می‌باشد.
در بیان
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص کلمات
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در مورد
ایمان بکار رفته است.
ایمان به تسلیم شدن توام با اطمینان خاطر، گفته می‌شود.
لذا باور و
یقین، به تنهایی ایمان نیست؛ بلکه تسلیم شدن به یقین، ایمان است. به‌همین جهت
خدای تعالی درباره‌ی
قوم فرعون فرموده است:
(وَ جَحَدوا بِها وَ اسْتَیْقَنَتْها اَنْفُسُهُمْ.)
برخی از مواردی که در «نهج البلاغه» استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
آن حضرت (علیه‌السلام) از
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) نقل کرده که فرمود:
«لا يَسْتَقيمُ إیمانُ عَبْد حَتَّى يَسْتَقيمَ قَلْبُهُ، وَ لا يَسْتَقيمُ قَلْبُهُ حَتَّى يَسْتَقيمَ لِسانُهُ.» «
ایمان بنده‌اى درست و كامل نخواهد شد تا قلبش درست نشود و هرگز قلبش درست نمى‌شود تا زبانش درست شود!.»
درباره ایمان فرمود:
«إنَّ الاْيمانَ يَبْدو لُمْظَةً في الْقَلْبِ، كُلَّما ازْداد الاْيمانُ ازْدادَتِ الُّلمْظَةُ.» «ايمان مانند نقطه‌اى در قلب پديد مى‌شود، هر قدر ايمان افزوده شود آن نقطه نيز بزرگ‌تر مى‌گردد.»
ایمان مانند: نقطه سفیدی در
قلب آشکار می‌شود، هر قدر ایمان زیاد شود آن نقطه وسیعتر می‌گردد.» این کلمه دلالت دارد بر این‌که ایمان جوهر است، نه عرض! لذا در اخبار
برزخ در
کتاب کافی نقل شده است که ایمان و عقیده در
قبر مجسّم شده و بر انسان عرضه می‌شود.
این لفظ و مشتقاتش در موارد متعدّدی در «نهج البلاغه» بکار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ایمان»، ص۸۱. واژه شناسی واژگان خطبه ۱۱۴ نهج البلاغه
