• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ایجاز

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


ایجاز، ادای مقصود با الفاظ اندک و شیوا را گویند.


«ایجاز» از مصدر «اوجز» به معنای کوتاه کردن سخن، و در اصطلاح، ادای مقصود و جمع بندی معانی مختلف در قالب الفاظی اندک، و برخوردار از رسایی و شیوایی کلام است؛ که یکی از مهم‌ترین اسلوب‌های بلاغی و بدیعی قرآن است.

ایجاز بر دو قسم است:
۱. ایجاز حذف؛ ۲. ایجاز قصر.
[۱] سیوطی عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۲۸۴.    
[۲] سیوطی عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۱۷۹.    
[۳] معرفت محمد هادی، التمهید فی علوم القرآن، ج۵، ص۴۴۹-۴۶۹.    
[۴] ابو زهره محمد، معجزه بزرگ، پژوهشی در علوم قرآن، ص۳۸۹.
[۵] بستانی بطرس، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۹۵۸-۶۲۴.
[۶] بستانی بطرس، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۲۳۵.


ایجاز حذف،
ایجاز قصر.

۱. ↑ سیوطی عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۲۸۴.    
۲. ↑ سیوطی عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۱۷۹.    
۳. ↑ معرفت محمد هادی، التمهید فی علوم القرآن، ج۵، ص۴۴۹-۴۶۹.    
۴. ↑ ابو زهره محمد، معجزه بزرگ، پژوهشی در علوم قرآن، ص۳۸۹.
۵. ↑ بستانی بطرس، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۹۵۸-۶۲۴.
۶. ↑ بستانی بطرس، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۲۳۵.


فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «ایجاز».    

رده‌های این صفحه : اسلوب بلاغی قرآن
جعبه ابزار