اِمْرَة (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِمْرَة (به کسر الف) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
ولایت،
امارت و همچنین
حکومت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی مطلوب ندانستن حکومت کردن بر مردم زمان خویش و اصرار
طلحه و
زبیر بر پذیرش حکومت توسط خودش را با این واژه آورده است.
اِمْرَة در بیان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به معنای ولایت و امارت و همچنین حکومت است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
این واژه به معنای ولایت و امارت و همچنین به معنی نوعی از امر می‌آید.
لذا آن حضرت به
ابن عباس می‌فرماید:
«و الله لَهِيَ أَحَبُّ إِليَّ من إِمرتكم، إِلاّ أَن أُقيم حقّاً، أَو أَدفع باطلاً.» «به خدا
قسم این لنگه کفش به من محبوب‌تر است از حکومت بر شما، مگر آن‌که در این حکومت حقی را اقامه کنم و یا باطلی را دفع نمایم.»
این کلمه به معنی حکومت نیز آمده است. چنان‌که آن حضرت درباره طلحه و زبیر فرموده است:
«إنَّ هؤُلاءِ قَدْ تَمالاوا عَلَى سَخْطَةِ إمارَتى.» «اینان بر مکروه داشتن حکومت من اتفاق کرده‌اند.»
مواردی از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امره»، ص۷۴.
